Tags
Acteur, De Harmonie, Familie, Grieks orthodox, Jozef van de Berg, Kluizenaar, Leeuwarden, LIP, Moeke en de Dwaas, Overlijden, Poppenspeler, RIP, Sleutels, Theater, Tia Gina, Verteller, YouTube
Natuurlijk kan ik bijna dagelijks een stukje schrijven dat met RIP begint. Dat heeft natuurlijk ook met mijn eigen leeftijd te maken. Afgelopen week overleed een tante van Isabel tamelijk onverwacht in Lissabon. Dan staat de familie meteen voor grote beslissingen. Waar begraven we haar? Wie helpt haar kinderen aan vliegtickets om de begrafenis bij te wonen? Wat wordt er op de dag van de begrafenis (dat is aanstaande woensdag in Portugal) in Maputo georganiseerd? Wie zorgt daarvoor? Wie betaalt dat? RIP Tia Gina.
Af en toe sta ik op mijn blog stil bij iemand die onlangs is overleden. Jozef van den Berg. Ik denk dat de meeste volgers (meelezers) nooit van de man hebben gehoord. Klik HIER voor een portret van deze bijzondere man met enkele interviews en doorverwijzingen naar YouTube. Hij was een zeer populaire theatermaker en poppenspeler in de jaren 80. Ik zag de meeste van zijn voorstellingen. Zoals bijvoorbeeld: Moeke en de Dwaas.
In september 1989 zette hij – zeker voor de buitenwereld – een abrupte stap opzij. “Voor mij is het voorbij. Ik zoek de werkelijkheid. Ik kan geen dingen meer zeggen die niet waar voor mij zijn. Ik zeg u allen goeiendag. Mijn theaterleven zit er wat dat betreft op. Ik ga. Het ga u allen goed. Het geld wat u hebt betaald kunt u terugkrijgen bij de kassa. Tot ziens.”
De theaterwereld was verbijsterd zeker toen hij zich ‘vestigde’ in een tochtige fietsenstalling. Later als kluizenaar in een zelf gebouwde hut. Hij bekeerde zich tot het (Grieks) orthodoxe christendom. Hij was niet wereldvreemd. Hij ontving bezoek. Af en toe gaf hij een interview of werkte hij mee aan een documentaire. Eerder dit jaar verhuisde hij naar een klooster in Griekenland waar hij afgelopen week overleed.
Ik vond hem als theatermaker, verteller en poppenspeler fantastisch. Zijn keuze voor het kluizenaarschap sprak me minder aan. Ik heb hem één keer ‘ontmoet’. Je ziet dat ik het woord ontmoet tussen aanhalingstekens heb geplaatst. Ik leg het uit. Ik ging samen met Ine en Catelijne ergens in de 80’er jaren naar een voorstelling van Jozef van de Berg in De Harmonie in Leeuwarden. We zaten op de eerste rij. Mijn lievelingsrij in het theater, maar dat terzijde.
Jozef betrok zijn publiek heel daadwerkelijk bij de voorstelling. Meestal kinderen, heel af en toe een volwassene, gingen in gesprek met hem. Kinderen klommen dan het podium op en spraken dan met Jozef of met een van zijn familieleden, alias poppen. In deze voorstelling had hij heel dringend sleutels nodig. Hij keek onze kant op en ik gaf hem mijn autosleutels. Het verhaal ging verder, minstens nog 40 minuten. Einde voorstelling. Applaus, applaus halen, buigen en nog een keertje buigen en dan verdween hij in de coulissen. Hij was er vandoor met mijn autosleutels. Ik werd lichtelijk nerveus en Catelijne (toen een jaar of 8 of 9) was plaatsvervangend in paniek. De zaal stroomde leeg, wij bleven rustig (niet echt) staan op de eerste rij. Na een paar minuutjes kwam Jozef terug op het toneel om alvast wat te helpen opruimen. Hij riep ons op het toneel (of ik klom er zelf op, dat weet ik niet meer). We maakten een kort praatje. Ik feliciteerde hem en natuurlijk kreeg ik mijn sleutels terug. Een bijzondere man.
In de titel schrijf ik RIP – rust in vrede – maar dan in het Latijn (of Engels). Ik las deze week ergens: “Waarom zeggen we steeds REST IN PEACE en niet LIP – LIVE IN PEACE?”