Tags
Macaneta, Mozambique, Roofoverval, Strand, Vrienden, Weekend, Zon
Het is alweer maandag. Een nieuwe werkweek. De wekker liep extra vroeg af. Isabel is haar vaste parkeerplaats bij het werk kwijt aan een of andere nieuwe ‘baas’. Ze weet zelf niet wie. Dan moet ze dus op straat parkeren. Dat is vrij eenvoudig als je d’r maar voor half acht bent. Even later staat alles in de buurt van haar kantoor – een soort financiële wijk met de hoofdkantoren van veel banken – helemaal vol. En dan moet je steeds verder weg parkeren, soms op meer dan tien minuten loopafstand. En daar heb je dan weer het probleem – [zucht] – dat er nauwelijks toezicht is en dat de kans veel groter is dat er delen van je auto gestolen worden. Denk aan spiegels, ruitenwissers, wieldoppen enzovoort. Dus er zit maar één ding op: op tijd vertrekken. Proberen voor de dagelijkse file uit te rijden.
Toch is dit klein leed. Niet fijn maar ook weer niet heel erg. Haar goede vriendin Elsa was afgelopen zaterdag slachtoffer van een gewapende roofoverval. Dat is natuurlijk veel gruwelijker. Ik vat even samen wat er gebeurde. Elsa ging naar haar kapsalon. Een zeer geliefde activiteit van Mozambikaanse dames. Het hare is niet veel groter dan een container. Ze parkeert de auto voor het kapsalon. Een deel van de tijd is het babbelen, lachen en roddelen. Zij moet naar de wc en laat haar handtas op de kappersstoel staan. Terwijl ze even weg is, komen er twee of drie mannen binnen met veel geschreeuw en automatische wapens. Ze eisen alle geld op. Van de kapster en van alle aanwezige klanten. Ze protesteren dat het niet genoeg is maar ze verdwijnen – met alle handtassen en het geld uit de kassa – in een auto die buiten stond te wachten. Elsa zag het maar ten dele en hield zich op afstand. Maar haar handtas werd meegenomen. Daarin zat bijna alles dat je nodig hebt. Haar portemonnee met wat geld, een bankpasje, haar ID, haar rijbewijs, al haar autopapieren, sleutel van haar poort en allerlei kleine vrouwen-zaken. Ze heeft enkel nog haar autosleutels en haar telefoon. Die zaten in haar broekzak.
De eigenaar van het kapsalon wordt gebeld. Ze krijgen hem niet te pakken. Waarschijnlijk is dit een gerichte ‘wraakactie’ op de eigenaar – uitgevoerd door ingehuurde boeven. Politie wordt gebeld maar omdat er geen sporen zijn, moeten de dames aangifte komen doen op het bureau. Elsa belt om de haverklap met Isabel. Ze moet stoom afblazen. Uren later zit ze in haar auto, ze is bang. Het is donker en ze weet niet of ze naar huis durft. Ze woont alleen. En ze is bloednerveus want de politie wilde geen kopie geven van haar verklaring. Daar moet ze maandag voor terug komen. Dat kan niet op zaterdagavond. Rijden zonder de juiste documenten wordt hier als een zware overtreding beschouwd. Dat is dus geen goed idee. Ze vindt onderdak bij een zus die het dichtst bij dat politiebureau woont. Op zondag rijdt ze – weliswaar nerveus – naar huis. Voorlopig even op adem komen. Nu is het maandag en begint de ellende van aanschuiven, betalen en eindeloos wachten. Het kan zomaar een maand verder zijn voordat ze de vervangende papieren in haar bezit heeft.
Jammer genoeg is bovenstaand verhaal geen uitzondering. Het gebeurt aan de lopende band. Het is meer en meer het gesprek van de dag. Boodschap is en blijft: nog beter opletten en alles goed afsluiten. En geen overtollige zaken meenemen in handtas of rugzakje. Elsa heeft niet één kopie van haar documenten. Erg onhandig. Dat hebben wij wel. Zowel foto’s op mijn laptop, op de telefoon als geprinte kopieën. Ik hoop dat we ze nooit nodig zullen hebben.
Het is niet alleen maar ellende hoor. Het waren buitengewoon zonnige dagen afgelopen zaterdag en zondag. Gisteren 40c – dat werd dus een dagje strand. Op naar Macaneta. De oude ferry is vervangen door een brug. Dat betekent dat de stranden van Macaneta veel makkelijker bereikbaar zijn. We waren er al vroeg bij. De auto veilig geparkeerd in de schaduw. Eerst een kop koffie en dan de duinen over. Een ochtend op het strand. Twee keer in zee – met heel veel tegenstroom. Of heet dat onderstroom? Oppassen dus. Er staat een heerlijk windje waardoor je de felle zon niet voelt. Rond twaalf uur zoeken we een terras en de schaduw op. Het is nu stervensdruk. Honderden mensen hebben hetzelfde dag-resort uitgekozen. We bestellen een drankje. Een uurtje later bestellen we eten. Vis en reuze-garnalen. Het meisje die onze bestelling opneemt, waarschuwt dat het meer dan twee uur zal duren voor ons eten wordt geserveerd. De keuken kan de drukte niet aan. Ik vind het een top-meid. Eerlijke informatie. Dat is uitzonderlijk. We bestellen niets, we rekenen onze drankjes af en rijden naar een nieuw restaurant dat we ’s morgens hadden opgemerkt. Daar stond het eten een half uur later op tafel. Heerlijk. Op Facebook staan wat foto’s van ons dagje aan het strand.
En nu weer een gewone maandag. Hoe was jullie weekend?