Tags
Aleppo, Citadel, Ine, Karavanserai, Plog, Reisfotochallenge, Reizen, Syrië
De titel van dit stukje zou net zo goed “Waar ben ik?” kunnen zijn of “Plogje van 25 februari 2004” of “De 30 uren van Aleppo”.
Vandaag een keuze uit een vijftigtal foto’s die ik maakte in Aleppo (Syrië). Vandaag kent iedereen deze stad want er gaat bijna geen dag voorbij of we lezen over de verschrikkelijke (burger)oorlog in de grootste stad van Syrië. Sinds juli 2012 ligt deze stad in het middelpunt van geweld. Toen wij de stad bezochten in 2004 woonden er bijna drie miljoen mensen. Vandaag is het een verwoeste spookstad. De historische binnenstad is nagenoeg volledig vernield. Kijk nog even mee door mijn toeristen-ogen. Een zonnige winterdag. 25 februari 2004.
Ik schreef toen nog geen blog. Wel hield ik een reisdagboek bij. Dat deed ik van bijna al onze reizen. Hier draaide ik een la ondersteboven, mijn knieën als steun en pennen maar – en soms een tekeningetje of een plattegrond.
Een volle dag zwervend door Aleppo. Wandelend, dan weer met een taxi, soms met een gids of lezend in de Lonely Planet. Eerst een bezoek aan het Archeologisch museum.
Er waren niet veel toeristen in het museum maar toen we buiten kwamen waren we blij verrast met de lange rij kinderen die op school-excursie het museum bezoeken. Ik tel zo’n honderd kinderen op deze foto en dan schiet ik vol … “Waar zijn deze jong-volwassen vandaag?” Ik schat ze een jaar of tien in 2004. Vandaag zijn ze dus begin twintig. “Hoeveel leven er nog? Hoeveel zijn soldaat of schietende rebel? Hoeveel zijn er moeder en leven ergens in een tentenkamp?” Waarschijnlijk woont een handjevol nog in de stad van hun jeugd. Schuilend in kapot geschoten huizen. Hopend op de overwinning maar meer nog hopend op vrede …
We kijken onze ogen uit in de souk van Aleppo. De geluiden, de geuren, de kleuren van de kruiden en specerijen, de mensen. En overal weerklinkt “Welcome to Syria” als ze ons enthousiast begroeten.
Een van mijn lievelings-woorden aller tijden … karavanserai. Je moet het echt een paar keer luidop uitspreken … karavanserai. De overnachtingsplaats – met herberg – van de karavanen. Zeg maar ‘een soort motel’ maar dan voor reizigers per kameel in Centraal Azië. Zie je dat mannetje in de boom? Hij probeert wat takken af te zagen.
Enig idee wat deze slager verkoopt? Dromedaris-vlees. Of het vet van zijn bult. De plaatselijke keurings-dienst heeft het vlees goedgekeurd met veel bureaucratische stempels …
Even de benen strekken. Een glas thee, wat dadels, een bakje nootjes en een waterpijp.
Deze foto had ik kunnen gebruiken voor de prijsvraag “Waar ben ik?” Een mooi panoramisch zicht op Aleppo vanop de Citadel. Een hoogtepunt – letterlijk en figuurlijk – in het toenmalige Aleppo.
Als theater-man sta ik natuurlijk met volle teugen te genieten als ik een theater zie op zo’n bijzondere plaats. In een brochure lees ik over de vele culturele activiteiten. Concerten, dansvoorstellingen en toneel. Waarschijnlijk de grote Griekse tragedies … over oorlog en wraak … ‘L’histoire se répète’ …
De bewoners van dit huis – of de heer des huize – is een vrome moslim. En hij is al op hadj geweest. De pelgrimstocht naar Mekka. Dat kun je zien aan het symbool van de Kaäba op zijn voor-gevel.
Zomaar ergens in de stad. Een pleintje in een gewone woonwijk. Er staan nog resten van een oude tempel. Inclusief een korinthische zuil. Zie foto. Wat deze zuil (en foto) bijzonder maakt is de kurklaag tussen de zuil en het blok daarboven. De kurk werd aangebracht om (lichte) aardbevingen op te vangen. Een goed idee van een vindingrijke bouwmeester. Waarschijnlijk is deze kurklaag niet bestand tegen bommen in de eenentwintigste eeuw …
Een mooie dag in Aleppo. Ik vond de stad veel mooier en interessanter dan Damascus. Een rijke historie. Syrië voerde met trots de eretitel: “Wieg van de beschaving”. Zo triest wat fanatiekelingen aanrichten … in en in triest vooral voor de inwoners van deze historische stad.
Meer ‘Reisfotochallenge’ verhaaltjes.