Kleindochter Duin (5 jaar) komt thuis van school en ze heeft een dringende vraag: “Wat zijn mijn zijnamen?” Tja, wat zijn haar zijnamen? Sterker nog: ‘Wat zijn zijnamen?” Ze komt zelf met het gedeeltelijke antwoord: “Ik heb een VOORnaam (Duin) en ik heb een ACHTERnaam (Schyvens) maar ik ken mijn ZIJnamen niet.” Is het niet heerlijk? Iedereen met kinderen en kleinkinderen kent dit fenomeen. Kinderen verzinnen de meest prachtige woorden en zinnen. Ik herinner me dat Colette N (een vriendin / kennis) heel veel van dit soort taal vermeldde op haar Facebookpagina. Nu zie ik ze zelden, vast omdat haar kinderen nu tieners zijn en ze daarom minder pareltjes aanleveren aan hun moeder.
Ik herinner me woorden als ‘bovendak’(imperiaal) en ‘puntje’ (trekhaak) die onze zoon – daarna wij ook – gebruikte. Volgens mij heet zoiets: familietaal. ‘De zaag’ voor het broodmes. Ook het welterusten zeggen had zo zijn vaste zinnetjes. “Welterusten” – “Welterusten” (soms met als variant: “Bleke busten” – “Lekkel lapen” – “Altijd zeggen.” En daarna mocht er absoluut niets meer gezegd worden.
Dat was dan vandaag een uurtje minder slapen. De klok een uur vooruit. Dat betekent dat de tijd met Mozambique nu gelijk loopt tot eind oktober. En dat het langer licht is en dat vind ik nog steeds het mooie van de zomertijd (en het veranderen van de klokken).
Op TwiXer zie ik de (Vlaamse) vraag (of is het een poll?) of de paaseieren door de PAASHAAS of door DE KLOKKEN (van Rome) worden gebracht. Bij ons waren het vroeger natuurlijk de klokken. Katholiek, weet je wel. Laat ik vooral de vredesboodschap die altijd gekoppeld is aan het paasfeest hier van harte onderschrijven … VREDE OP AARDE voor alle mensen van goede wil.
Met enige regelmaat laat ik mijn telefoon(s) – met opzet – in mijn werktas zitten, zeker tijdens het weekend. Ik heb genoeg aan mijn e-reader. Ik las en keek zaterdag met plezier naar een Netflix-serie. The Gentleman.
Zondagavond kruip ik wat vroeger dan gebruikelijk in bed, ik wil nog wat lezen. Ik leg mijn mobieltjes naast me op het nachtkastje. Nog even controleren of ik veel oproepen of berichten heb gemist. Ja… eentje van de BELASTINGSDIENST. Schrik. Slik. Help.
Schermafbeelding van een sms-bericht op mijn mobieltje
Nogmaals: schrik – slik – help. Ik herken dat bedrag van een tijdje geleden. Een blauwe envelop, weet je wel!? Ik klik in een impuls – voor ik er goed heb over nagedacht – op die http://-link.
Schermafbeelding op zondagavond 24 maart 2024
Ik sta op. Ik betaal hoogst zelden iets via mijn telefoon. Nu ook niet. Ik ga naar mijn laptop en bekijk het bovenstaande bericht wat beter.
Schermafbeelding
Wat een vreemd bericht. Nergens staat mijn naam of het rekeningnummer van de belastingdienst. Ik heb sterk het gevoel dat ik die 454 euro al heb betaald of al heb ontvangen. Ja toch!? Toch twijfel ik of ik die brief wel juist heb geïnterpreteerd. Ik zoek het juiste document op. Daar lees ik: TE ONTVANGEN OF TE VERREKENEN 454 euro. Een beetje dubbelzinnige formulering. Ik ga naar mijn internet-bank. En al heel vlug vind ik die 454 euro – bijgeschreven op mijn rekening, een teruggave van de belastingdienst. Oef. Ik maak voor de zekerheid een schermafbeelding.
Pas dan gaat een waarschuwingslichtje in mijn reptielenbrein ECHT knipperen. Dit is een poging tot oplichting!!! Ik doe verder niets, uiteraard betaal ik niets. Ik wil een melding maken van dit fake-smsje. Ik log in bij mijnbelastingsdienst.nl maar vind niet meteen een e-mailadres. Na flink wat scrollen (zoeken) vind ik informatie en voorbeelden van valse berichten. Eentje lijkt sterk op bovenstaand bericht. Op die website-pagina is wel een e-mailadres te vinden: valse-email@belastingsdienst.nl. Ik stuur een mailtje met korte uitleg plus een schermafbeelding als bijlage.
Ik krijg tot tweemaal toe een automatisch verzonden e-mail-antwoord van ze, met de melding dat ze dit in onderzoek nemen maar niet individueel zullen beantwoorden. Begrijpelijk.
Zucht. Ik ga weer enigszins gekalmeerd naar bed en stuur wat appjes naar vrienden en familie over deze poging tot diefstal. Ik krijg vrijwel onmiddellijk antwoord: “Zo’n bericht krijg ik bijna elke week.” Nee toch. God beware me voor meer dat dit soort kl#tegedoe. Jammer dat ik niet in God geloof, ook niet op deze Goede Vrijdag.
Nawoord: Toch zit er ergens een lek in het systeem van de belastingsdienst want hoe kan het dat deze oplichters een bedrag gebruiken dat me zo bekend voorkomt? Een bedrag dat eigenlijk alleen bij mij, bij de belastingen en bij mijn belastingconsulent bekend moet mag zijn … En dan ook nog te bedenken dat ‘ze’ dat kunnen koppelen aan mijn mobiel telefoonnummer. Verontrustend vind ik dat.
Het 1ste kwartaal van 2024 zit er bijna op. Jemig wat vliegt te tijd, zelfs zonder Isabel in de buurt. Hahaha. Tijd om mijn boeken-overzicht te publiceren want dat is alweer van begin januari geleden. En zoals ik altijd meld bij deze serie: ik schrijf dit (overzicht) stukje vooral voor mezelf. Om niet-te-vergeten, weet je wel ?!
Laat ik beginnen met enkele thrillers.
De eerste drie boeken zijn de nummer # zoveelste in series die ik graag lees. Eerstel is een nieuwe Michael Connelly (een van mijn lievelingsschrijvers) en Nachtgoud, een oudje. Oud in de zin dat er nog geen mobiele telefoons bestonden, laat staan smartphones. Er wordt voortdurend gerookt. Geen hoogvliegers maar goed voor een weekendje bijna gedachteloos lezen.
Ik weet niet meer wie me ‘De stilte van de witte stad’ heeft geadviseerd. Ik las deze Spaanse thriller via mijn dBieb-abonnement. Best een spannend verhaal. Een whodunit. (Schrijf je dat zo?) Maar als ik de redacteur van deze schrijfster zou zijn, zou ik haar manuscript terugsturen en haar opdragen om heel veel overbodige namen van straten, pleinen, gebouwen, winkels, bars en restaurants te schrappen. ‘Trop is te veel en te veel is trop’. Dus niet echt een aanrader ondanks heel veel goede recensies elders. Er is trouwens een film van gemaakt. Te zien op Netflix.
Over Lysbeth, Nirwana en Georges heb ik al eerder geschreven de afgelopen weken / maanden. Ook via mijn dBieb-abonnement las ik twee dagboek-achtige reisverhalen van Dirk Jan Roeleven. Af en toe een vermakelijk genre.
Van een heel andere orde zijn …
Het eerste en het derde boek heb ik beluisterd tijdens wandelingen, op de trein of in de auto. ‘Meisje, vrouw, anders’ heb ik tot het eind beluisterd maar ik had het vast niet uitgelezen. Dit is wat je noemt een ‘vrouwenboek’. Hun vrouwen-gedoe ging me na verloop van tijd ernstig tegenstaan. Sorry dames. ‘De droomfabriek’ heb ik niet tot het eind beluisterd. Wat een nare jongeren op die VMBO-school. Ik trok het niet meer, bij wijze van spreken. Gelukkig was daar ‘Waar gezongen wordt’. Niet echt een vrolijk boek(je) maar wel een (Joods) pareltje.
Nog drie (of vier) boeken te gaan in dit kwartaaloverzicht …
Het eerste boek leerde ik kennen via de VPRO-boeken televisie-serie. Deze serie is nog steeds te zien via NPO-start. ‘Dorsmans dood’, – goed. Een rechtbankthriller vanuit het perspectief van de rechter in een strafzaak. Tamelijk uniek. ‘De schoft’ heb ik met plezier beluisterd. Het gaat over een undercover journalist op een vluchtelingenboot. Heftige kost.
‘Munt’ is een boek dat ik las voor (met) de boekenclub. Ik had het waarschijnlijk niet zelf aangeschaft maar het is me heel goed bevallen. Drie vertelstandpunten vanuit drie verschillende continenten cq culturen. Een Nederlandse vrouw (archeologe) in dienst van een Vlaamse universiteit, een Chinees werkzaam in een goud-inkoop-winkeltje in Congo en een (Oost) Congolese gids (voormalig kindsoldaat) die opgegroeid is in de eindeloze jungles in de buurt van Rwanda en de inheemse Efe. Een munt, vermoedelijk uit een onbekend koningsgraf, is de verbindende factor tussen de drie hierboven genoemde hoofdpersonages. Een mooi boek, een aanrader.
Enkele weken geleden werd bekend gemaakt dat Tom Lanoye de Prijs der Nederlandse Letteren 2024 zal uitgereikt krijgen door Sire, de koning. Proficiat Tom. Tijd dus om weer een boek van hem te lezen.
Nog een kleine 100 bladzijden te gaan. Soms een beetje doorbijten …
Ik volg het nieuws best wel goed. Ik kijk bijna dagelijks naar het NOS-journaal. Ik lees de NRC (meestal online) best uitgebreid. Ik lees veel stukjes op nu.nl. Ik kijk wat politici, cabaretiers, journalisten en kunstenaars plaatsen op twiXer en klik dan soms door naar (hun) achtergrondinformatie. Ik heb sinds de Tweede kamer verkiezingen in november 2023 zelden iets geblogd over de politieke toestand in Nederland. Hetzelfde kan ik zeggen over de zeer verwerpelijke aanval van Hamas op 7 oktober 2023 en de geweldadige repressailes van Israël. Kortom: de oorlog in Gaza. Ik blog er niet over en ook op mijn WhatsApp-status blijf ik ver weg van deze hemeltergende oorlog. Ook aan Poetin besteed ik nauwelijks woorden. Arm Oekraïne.
Vandaag plaats ik wat ‘politieke ditjes en datjes’, over zaken die nu in het nieuws zijn.
# In Waalwijk werd afgelopen weekend een concert van Lenny Kuhr bruut verstoord door anti-semitische activisten. Fout – heel fout. Ja, mevrouw Kuhr is joods. So what? Ik ben voor het recht van demonstratie en vrije meningsuiting maar dan wel op de juiste plaats, op het juiste moment. Dat er bij de opening van het nieuwe Holocaustmuseum in Amsterdam vorige week werd gedemonstreerd tegen de komst van de Israëlische president, kan ik begrijpen. Of het té dichtbij de Portugese synagoge was, kan ik op afstand niet beoordelen.
# Het CDA organiseerde afgelopen weekend een congres. Deels als aftrap naar de campagne voor de Europese verkiezingen. Hun nieuwe fractievoorzitter Henri Bontenbal is een verademing na een minkukkel als Wopke Hoekstra. Ook naar Laurens Dassen (Volt) en naar Esther Ouwehand (PvdD) luister ik graag.
# Groenlinks / PvdA blijft een beetje kleurloos en verweesd achter. Ik mis Attje Kuiken en Jesse Klaver. Mogelijk doet Frans Timmermans dat om niet al te veel kruit te verschieten als hij toch nog moet gaan onderhandelen met VVD en NSC over een centrum links kabinet. Het blijft natuurlijk verschrikkelijk dat deze laatste twee partijen willen onderhandelen met de PVV van eenmanspartij Wilders. Volgens mij zullen ze er niet uitkomen. Jammer dat Wilders dan weer slachtoffer kan spelen. Ik geloof trouwens niets van zijn ‘ijskast’.
# Transvrouwen in de sport. Een moeilijk onderwerp. Twee vrouwelijke Nederlandse darters (dartsters) willen niet meer in een vrouwelijke competitie meedoen omwille van de als man geboren deelnemers (deelneemsters) aan die wedstrijden. Ik kan in zekere mate hun argumenten begrijpen maar dat zoiets fysiek iets uitmaakt bij een sport als darts, ontgaat me. Ik dacht juist dat de PDC-wedstrijden openstonden voor zowel mannen als vrouwen, dus ook voor transgenders. Ik heb trouwens geen enkel probleem dat mensen zich niet thuisvoelen in hun lichaam en daarom van gender willen wisselen. Mijn volle zegen hebben ze.
# De bloedige, terroristische IS-moordpartij in een theater even buiten Moskou is heel verschrikkelijk. Het ‘spinnen richting Oekraïne als dader’ van Poetin na die aanslag is voorspelbaar maar zeer verwerpelijk. Ik zie geen Facebook-profielen veranderen in de Russische vlag. Iets dat wel veel gebeurde na de aanslagen in Parijs en Brussel enkele jaren geleden. Dan de Franse cq Belgische vlag uiteraard. Ik begrijp de afwezigheid van grote steunbetuigingen op sociale media.
# De VN-Veiligheidsraad roept op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza. De VS onthield zich van stemming. Jammer echter dat veel resoluties van de VN nooit worden uitgevoerd.
# Sport. Heel wat volgers hier houden niet van politiek en van sport. Dus laat ik me beperken tot één ding. Ik vind het fijn dat het wielerseizoen weer volop bezig is.
Opmerking. Ik hou van jullie reacties. Dus ook op deze (politieke) dit en datjes. Maar ga niet reageren op meningen van andere reageerders. Afgesproken? Dit is geen discussie-forum. Dank alvast.
Dit stukje is geen kwis maar toch begin ik met een eerste vraag: “Waar ben ik?” Uiteraard moet ik het werkwoord ZIJN in de verleden tijd gebruiken want ik zit nu gewoon thuis achter (of voor?) de laptop. “Waar was ik?”
Herken je dit doorkijkje, dit beperkte stadsgezicht? Ik help … Middelburg (Zeeland). De hoek van de Nieuwepoortstraat en de Korendijk met de Abdijtoren de Lange Jan in de verte. Ik was ooit één keertje eerder in dit stukje van Middelburg. Een etentje met het Middelburgs Theater na de succesvolle voorstellingenreeks van Het dagboek van Anne Frank in het Minitheater. Maar dat is alweer tweeëntwintig jaar geleden.
Atelier Toos van Holstein
Ik zoem wat meer in op mijn zondagse eindbestemming. Waarschijnlijk weten sommige volgers (meelezers) van blogs al bij het lezen van de titel waar ik uithing. Toos van Holstein is beeldend kunstenaar en publiceert wekelijks (op donderdag) een uitgebreid kunstartikel op haar blog. Soms over haar eigen werk, vaak over tentoonstellingen die ze bezocht of over associaties die zo’n bezoek bij haar teweeg brachten. Een aanrader. Klik HIER. Ik leerde haar enkele jaren geleden DIGITAAL kennen via haar weblog. We reageren sindsdien met grote regelmaat op elkaars stukjes. En toen deed ik iets ‘voor het eerst in mijn leven’: Ik ontmoette een medeblogger in het écht.
Toos en Koen – collega bloggers – ontmoeten elkaar voor het eerst (in het echt)
Toen ik haar atelier binnenkwam waren Toos en haar levensgezel druk bezig met uitleg geven aan andere bezoekers. Ik keek alvast naar de schilderijen dicht bij de ingang. Uiteraard herken ik – na al die digitale bezoekjes – haar stijl.
Werk van Toos van Holstein (Ik vergat de titels te noteren – sorry Toos)
Een man (Levensgezel, zoals Toos haar man altijd noemt) komt naar me toe met de woorden: “Een bekend gezicht.” Ik stamel zoiets als “O ja!?” “Van jouw blog.” Een stevige handdruk en uiteraard stellen we ons voor met onze voornamen. We staan algauw geanimeerd te praten als ook Toos zich bij ons aansluit. Een hartelijke ontmoeting. Het gaat algauw over gezamenlijke kennissen en over haar atelier dat ik niet eerder zag of bezocht. En over Middelburg. Ze heeft vanuit de voorzijde van haar pand een prachtig ‘doorkijkje’ richting de binnenstad van de Zeeuwse hoofdstad. Soortgelijke doorkijkjes zie je heel vaak terugkomen in haar werk. Zij schildert aan de voorzijde van haar atelier want daar is het beste licht. Belangrijk voor een beeldend kunstenaar. Ik citeer uit een boek van haar: “Oude steden geven mij altijd energie door de schoonheid, de oude muren, de architectuur en de nieuwsgierig makende doorgangen.” (Pagina 8 – Toos van Holstein II)
We praten honderduit overBrabant, Friesland, Italië, Nice en Cannes. Over reizen, lesgeven, inspiratiebronnen en nog veel meer. Dan neemt ze me mee naar een aantal nieuwere werken. Ik krijg uitleg over het ‘zwart’ en het ‘blauw’ en over bepaalde verven (pigmenten) die zij gemengd heeft met … ik ben het vergeten. Ze laat me kijken naar een werk; eerst van recht-voor en daarna vanaf de rechterkant. Nu duikt er plots ‘blauw’ op in dat schilderij, blauw dat ik daarvoor niet zag. Ik kan het (technisch) niet uitleggen. Dat hoeft ook niet.
Levensgezel maakt bij elk tentoonstellingsbezoek een foto van Toos mét een werk van de kunstenaar waaraan de tentoonstelling is gewijd. Ik imiteer die gewoonte af en toe – eigenlijk als knipoog naar Toos. Kijk mijn blog er maar eens op na. Bijvoorbeeld HIER en HIER. Natuurlijk wil ik nu een foto van haar en mij bij een werk van haar. Levensgezel staat al klaar met mijn mobieltje.
Ik hoop ook iets te kunnen kopen. Ik ben geen verzamelaar – daar is de kleine portemonnee verantwoordelijk voor – maar ik informeer voorzichtig naar een reeks waarover ze een aantal jaren geleden schreef. Er komt een doos te voorschijn met werk uit de reeks MM 70. Ik val meteen voor het eerste werk dat zij mij toont. Daarna krijg ik er nog een stuk of tien te zien. Nummer MM.70.91 (afmetingen 25cm x 25cm) heeft nog steeds mijn voorkeur.
Toos maakt niet alleen schilderijen. Ook beelden en keramiek. Mijn oog valt op kleine beeldjes met de titel: ‘Keti Koto’. Ketenen gebroken (1 juli). Ik kies er eentje uit. Moet ik uitleggen waarom? Kijk maar naar het werk hieronder. We plaatsen beide werkjes op een ‘tafeltje’. Ik maak een foto.
Werk van: Toos van Holstein
Ik vind de combinatie zeer geslaagd. Ik betaal. Alles wordt zorgvuldig ingepakt met bubbeltjesplastic. Nu thuis nog een mooi plekje vinden. Nog maar een foto maken van de aangekochte werken, nu mét de kunstenaar in haar atelier …
Het wordt tijd om te vertrekken met de aangekochte kunst en het boek TOOS VAN HOLSTEIN II ‘for me art is travelling the mind’(ISNB 978-94-91190-24-7 – uitgeverij Donkigotte). Als extraatje schrijft en tekent Toos iets voorin het boek: ‘Voor Isabel & Koen’. Hartelijk dank.
Een zeer geslaagde zondag.
Iets extra: dit was logje nummer 2000. Dat zag ik al een paar weken aankomen. Een soort mijlpaal zonder dat ik daar naar streefde. Ik wilde wel bewust een stukje als nummer 2000 schrijven over iets bijzonders. Jullie begrijpen vast dat dat gelukt is.
Mogelijk verwacht je een stukje over kleine diertjes. Ik moet je teleurstellen. Het gaat over mijn gemoed en hoe ik mezelf soms door een dag heen manoeuvreer. Ik wilde het werkwoord ‘worstelen’ in plaats van ‘manoeuvreren’ gebruiken maar dat vind ik toch te negatief. Zo erg is het nu ook weer niet.
Ja, ik loop soms met mijn ziel onder de arm. Soms letterlijk lopen. Ik heb dan de bedoeling om die fameuze 10.000 stappen te zetten maar bij de helft sla ik al een straatje huiswaarts in. Dan zit ik in mijn kamer wat naar de boekenkast of het plafond te staren. Zonder echte constructieve gedachten, laat staan dat ik uitvoerbare plannen maak om de opkomende somberte te lijf te gaan.
Ik herlees deze twee eerste alinea’s. Een tikkeltje overdreven, vind ik. Zal ik ze verwijderen en opnieuw beginnen? Nog niet, dat kan altijd nog. Als mijn moeder (zaliger) nog zou meelezen, weet ik zeker dat ik de verwijderknop zou aanklikken. Maak je geen zorgen Mama. Zal ik iets schrijven over mijn vluchtwegen van de laatste dagen? Weg uit de ‘mist’ die me soms omringt? Ik drink een glas koude melk, ik rooster drie sneetjes brood en maak roerei voor bovenop die boterhammen. De chocola laat ik in de voorraadkast liggen. En dan? Ga ik lezen of wat rondscrollen op internet en stukjes van collega-bloggers becommentariëren?
Lezen. Dat geeft me heel vaak veel voldoening. Het is jammer dat ik mijn leeservaring – of het verhaal – niet vaak genoeg kan delen met een ander. Ik merk ook dat ik wel drie boeken (zie rechterkolom) door elkaar lees en ook nog naar eentje luister. Waarom ik dat doe? Ik heb geen sluitend antwoord. Kortom ik zit wat te mieren en te pieren.
Het is nu ruim twee uur later. Ik trok daarnet mijn wandelschoenen aan en combineerde het doen van wat kleine boodschappen met het luisteren naar mijn ouderwetse iPod. Het shuffle-standje deed flink zijn best om mij veel variatie aan te bieden. Van Nederlandse en Vlaamse liedjes, naar musicalnummers via filmmuziek en klezmer. Ik werd er blij van. Bijvoorbeeld van het aanstekelijke ‘Good morning Baltimore’ uit de musical(film) Hairspray.
Good morning Baltimore – uit Hairspray
Dit YouTube-filmpje is een beetje gekke mix van talen. Een Braziliaanse vertelstem, het Engelse liedje en Duitse ondertitels.
Ja, musicals zijn een goede remedie voor mij tegen die opkomende zonsverduisteringen. Jammer dat theaterkaartjes erg duur zijn en dan reken ik de verplaatsingskosten en hapje met drankje nog niet eens mee. Dus binnen het beperkte budget moet ik keuzes maken. Twee- of driemaal per jaar een musical bezoeken moet volstaan. Dat is niet erg. Iedereen maakt keuzes hoe hzij de centjes uitgeeft.
Dus brengen musicals – thuis op het platte scherm (tv, laptop of mobieltje) geregeld de uitkomst. Zo zag ik afgelopen weken ‘In the Heights’ (erg van genoten), ‘Mama Mia Here we go again’ (vermakelijk), ‘Dear Evan Hansen’ (ik weet niet goed wat ik ervan vind), ‘Little Shop of Horrors’ en ‘Hairspray’ (allebei grappig over de top) en ‘Les Miserables’ (voor de derde of vierde keer).
YouTube schotelt me heel veel musical-fragmenten voor. Bijvoorbeeld van de niet meer zo nieuwe ‘West Side Story’ (Spielberg), ‘Far from away’ (Welcome to the Rock) en van ‘Hamilton’ (Lin-Manuel Miranda). Ja, ik word daar blij van en blijf zomaar 45 minuten kijken naar de ontvangst van de Broadway cast van Hamilton op het Witte Huis in de laatste dagen van Barack en Michelle Obama. Wat mis ik (en de wereld) president Obama. Laat ik maar stoppen om iets over politiek te schrijven want dan blijft er van het fijne gevoel bitter weinig over.
Of ik zin had om naar een concert te komen luisteren in (de) Hemrik. Ja, dat had ik. Een mooie wandeling en ik was al lang niet lopend in die buurt geweest. Een bedrijventerrein net buiten Leeuwarden. Het concert vindt plaats in Het Witte Kerkje. Tiens … staat daar een wit kerkje? Nooit geweten, waarschijnlijk vergeten. Ik klik Google-maps open om te kijken of de door mij geschatte wandeltijd inderdaad een ruim half uur is. Ja, dat is zo maar ik vind geen wit kerkje. Toch maar even bellen want mogelijk heb ik iets niet goed verstaan. Het blijkt om Hemrik te gaan in de buurt van Gorredijk en daar staat wel een wit kerkje dat vaak voor culturele doeleinden wordt gebruikt. Ik regel een auto want wandelen is wat ver en met het OV doe ik er vast uren over. Best wel jammer eigenlijk.
Het witte kerkje in Hemrik (gemeente Opsterland)
Informatiebord van de ANWB bij het kerkje
Ik ben maar net op tijd want Google Maps liet me onderweg in de steek. Grrr. Was het vroeger beter (gemakkelijker) met kaarten(boeken) in de auto of in de rugzak? Ik moest links en rechts de weg vragen. Eén keer werd ik de verkeerde kant opgestuurd. Met opzet? Vast niet. Ik vond een plekje op de een na laatste kerkbank. Het concert met wereldliederen kon beginnen.
Een mooie mix van liederen uit alle windstreken van de wereld. In allerlei talen. En bijna iedereen zong uit het hoofd. Een dikke proficiat. Mooi. De liederen werden afgewisseld door enkele muzikale intermezzo’s voor dwarsfluit en piano. In het programma zag ik dat er ook twee (zuid) Afrikaanse liedjes werden gezongen. Mijn mobieltje zet ik alvast op het videostandje. Ik maak twee korte filmpjes en app ze onmiddellijk naar mijn lief in Belfast. Toch een soort van even samen zijn.
En wie zit er in de kerkbank voor me? Eltje, een voormalige studiegenoot op de AVEK, ruim 40 jaar geleden. We hadden elkaar al heel lang niet gezien dus dat was vlug wat bijpraten in de pauze.
Eltje en Koen
Eltje en Koen. Een onverwacht weerzien. We denken voor het eerst sinds Simmer 2000 in Wyns. Toen nog samen met Ine uiteraard. Eltje heeft jaren bij Dekoor gezongen maar haakte na (of tijdens) de coronapandemie af. Op onze mobieltjes laten we trots wat foto’s van onze kleinkinderen zien. Al bij al een mooie middag en … we gingen pas de kerk uit na het zingen … flauw grapje, ja, ik weet het.
Een stukje over voetbal. Maar voetbal-haters: er is geen reden om weg te klikken. Want het gaat nog veel meer over Bompa – Kleindochter. Ik probeerde al vaker om kleindochter Carmen aan het werk te zien op het voetbalveld. Drukke agenda’s, te vroege uitwedstrijden, repetitie-werkdagen, gepland museumbezoek, afgelaste wedstrijden en nog wat van dat soort zaken stonden dat in de weg. En om even voor een wedstrijd op en neer uit Leeuwarden te treinen, nou nee. Dat gebruikte ik ook iets te vaak als smoes. Nu leek alles goed te gaan. Een thuiswedstrijd die pas om 12u begint en het is aangenaam, koud voorjaarsweer. Bompa heeft er zin in.
Een lekkere wandeling naar een wat afgelegen voetbalveld op de grens tussen Haarlem en Heemstede. Ik vraag een paar keer de weg maar ik ben op tijd.
Voetbalvelden in de buurt van Rugbyclub Houtsche RFC
Gelukkig waren er maar op één veld spelers zich aan het opwarmen. Stel je voor dat ik bij een verkeerde wedstrijd sta te kijken. Ik loop naar de dug out waar ook andere ouders hun kroost aanmoedigen. Ik was al aangekondigd door Carmens trainer. Dank daarvoor. Voor de wedstrijd begint, steek ik een dikke duim op richting de links-achter. Het andere meisjesteam komt uit Hoofddorp. Die meiden lijken een stukje ouder dan de thuisploeg. Carmen is 11 en dat zijn de meeste van haar ploeggenoten ook. Ik denk dat de tegenstander 12+ is. Ik ken de juiste leeftijdsindeling niet. Maar dat geeft niet. De eerste helft gaat gelijk op. Twee enthousiaste coaches moedigen hun teams aan. Er zijn een paar kleine verschillen met voetbalmatchen die ik ken. Als de bal over de lijn is, wordt er niet ingegooid maar wordt de bal weer met de voet in ’t spel gebracht. Een match duurt tweemaal 30 minuten. En wisselen mag vaak en voortdurend. Het team van Carmen heeft vandaag 13 spelers ter beschikking. Ze krijgen allemaal hun speeltijd. De coach vraagt aan de reserves of ze al klaar zijn om opnieuw het veld in te gaan. Heel relaxed.
Het team van mijn kleindochter speelt in het wit. De tegenstander in het oranje.
De thuisploeg gaat rusten bij een 0 – 0 stand. Best goed. Ik zoek de kantine op van de plaatselijke rugbyclub. Een kop koffie en een praatje met een andere voetbalvader en de scheidsrechter. Erg ontspannen. Het voorjaarszonnetje helpt daarbij.
De coach geeft nog wat laatste instructies.
De tweede helft verloopt iets anders. Door een gelukje komt de tegenstander op voorsprong. Zou het hier ook gelden dat daarna de motivatie wat wegebt? Uiteindelijk wordt het 0 – 4. Maar niemand treurt opvallend. Volgende week een nieuwe training en nieuwe kansen.
Ik groet de andere ouders en bedank de scheidsrechter, de grensrechters en de coach. Wat geweldig dat mensen zich zo inzetten. Ik kwam vroeger niet verder dan een paar bardiensten bij de tennisclub waar wij lid van waren. En soms rijden naar een paar uitwedstrijden van onze kinderen (tennis en honkbal). Ik feliciteer Carmen en zeg dat ik haar thuis wel zie. Ik maak nog een mooie wandeling en kom tot wel 15.000 stappen. Dus hoezo nederlaag? Een glorieuze overwinning.
ps. Ik heb de foto’s ‘geblurd’ zodat niemand echt herkenbaar is. Mocht iemand vinden dat ik deze foto’s moet verwijderen, dan doe ik dat uiteraard.
Even overwoog ik om ‘vergeetachtigheid’ op te nemen in de titel. Ik vertel. Ik ga naar het filmhuis (in Leeuwarden) en koop beneden bij de balie een kaartje voor de film. Er zit een nieuwe jongen achter de kaartjesbalie. Een oudere medewerkster helpt hem een handje. De jongen vraagt of ik een vriendenpas heb van Slieker. Nee, dat heb ik niet. Ik sta even te twijfelen of ik zo’n pasje nu eindelijk eens zal kopen. Hij heeft al een volgende vraag. Of ik een pasje van de Bieb heb. Ja, dat heb ik. Ik kijk tussen al mijn pasjes. Shit, waar heb ik dat? Ik zie twee bankpasjes, allerlei klantenkaarten, mijn anwb-pasje, mijn rijbewijs, mijn Harmonie-pasje (dat ik zelden gebruik), Ah-bonuskaart, pasje van een sportschool waar ik niet meer kwam sinds de tijdelijk corona-sluiting, enzovoort. “Nee, ik heb mijn Bieb-pasje niet bij.” Ik betaal volle pot zonder die ene 1 euro korting. Ik begrijp niet waarom dat pasje niet in mijn portemonnee zit. Ben ik dat verloren tijdens een onhandige betaling in een parkeergarage een tijdje terug toen ik alles op de grond liet flikkeren?
Ik leen bijna alles online in de dBieb. Luisterboeken en e-boeken. Ik luister en lees ze via een app op mijn telefoon. Zonder pasje wordt dat moeilijk dus ik loop naar de bibliotheek om een nieuw pasje aan te vragen.
Blokhuispoort – Leeuwarden
Voor mensen die Leeuwarden niet (zo) goed kennen … dit was vroeger de ingang van de gevangenis. Nu de toegangspoort tot heel veel cultuur en culinaire lekkernijen. Dus ook van dBieb.
dBieb – Leeuwarden
Ik word doorverwezen naar een andere balie waar een dame me vraagt om een legitimatie. Ze checkt enkele gegevens en maakt vervolgens een nieuw pasje. Weer ergens anders moet ik 2,50 pinnen. Cash betalen gaat niet. Nauwelijks tien minuten later sta ik weer buiten met een nieuw pasje.
Thuis keer ik mijn portemonnee om en gooi wat bonnetjes weg en kijk welke pasjes aan vernieuwing toe zijn. En daar vind ik mijn bieb-pasje. Het oude. He??? Wat blijkt … de ene kant is het bieb-pasje, de andere zijde is reclame van de Harmonie. Daar had ik in al mijn zenuwachtigheid niet naar gekeken bij het filmhuis. En die nieuwe jongen had dat ook niet in de gaten. Ik zocht onmiddellijk een schaar en knipte het oude pasje doormidden. Ik logde in bij dBieb en veranderde mijn pasnummer want voor ik het weet ben ik dat ook vergeten … omg.