Kleindochter Duin (5 jaar) komt thuis van school en ze heeft een dringende vraag: “Wat zijn mijn zijnamen?” Tja, wat zijn haar zijnamen? Sterker nog: ‘Wat zijn zijnamen?” Ze komt zelf met het gedeeltelijke antwoord: “Ik heb een VOORnaam (Duin) en ik heb een ACHTERnaam (Schyvens) maar ik ken mijn ZIJnamen niet.” Is het niet heerlijk? Iedereen met kinderen en kleinkinderen kent dit fenomeen. Kinderen verzinnen de meest prachtige woorden en zinnen. Ik herinner me dat Colette N (een vriendin / kennis) heel veel van dit soort taal vermeldde op haar Facebookpagina. Nu zie ik ze zelden, vast omdat haar kinderen nu tieners zijn en ze daarom minder pareltjes aanleveren aan hun moeder.
Ik herinner me woorden als ‘bovendak’(imperiaal) en ‘puntje’ (trekhaak) die onze zoon – daarna wij ook – gebruikte. Volgens mij heet zoiets: familietaal. ‘De zaag’ voor het broodmes. Ook het welterusten zeggen had zo zijn vaste zinnetjes. “Welterusten” – “Welterusten” (soms met als variant: “Bleke busten” – “Lekkel lapen” – “Altijd zeggen.” En daarna mocht er absoluut niets meer gezegd worden.
Dat was dan vandaag een uurtje minder slapen. De klok een uur vooruit. Dat betekent dat de tijd met Mozambique nu gelijk loopt tot eind oktober. En dat het langer licht is en dat vind ik nog steeds het mooie van de zomertijd (en het veranderen van de klokken).
Op TwiXer zie ik de (Vlaamse) vraag (of is het een poll?) of de paaseieren door de PAASHAAS of door DE KLOKKEN (van Rome) worden gebracht. Bij ons waren het vroeger natuurlijk de klokken. Katholiek, weet je wel. Laat ik vooral de vredesboodschap die altijd gekoppeld is aan het paasfeest hier van harte onderschrijven … VREDE OP AARDE voor alle mensen van goede wil.
Een stukje over voetbal. Maar voetbal-haters: er is geen reden om weg te klikken. Want het gaat nog veel meer over Bompa – Kleindochter. Ik probeerde al vaker om kleindochter Carmen aan het werk te zien op het voetbalveld. Drukke agenda’s, te vroege uitwedstrijden, repetitie-werkdagen, gepland museumbezoek, afgelaste wedstrijden en nog wat van dat soort zaken stonden dat in de weg. En om even voor een wedstrijd op en neer uit Leeuwarden te treinen, nou nee. Dat gebruikte ik ook iets te vaak als smoes. Nu leek alles goed te gaan. Een thuiswedstrijd die pas om 12u begint en het is aangenaam, koud voorjaarsweer. Bompa heeft er zin in.
Een lekkere wandeling naar een wat afgelegen voetbalveld op de grens tussen Haarlem en Heemstede. Ik vraag een paar keer de weg maar ik ben op tijd.
Voetbalvelden in de buurt van Rugbyclub Houtsche RFC
Gelukkig waren er maar op één veld spelers zich aan het opwarmen. Stel je voor dat ik bij een verkeerde wedstrijd sta te kijken. Ik loop naar de dug out waar ook andere ouders hun kroost aanmoedigen. Ik was al aangekondigd door Carmens trainer. Dank daarvoor. Voor de wedstrijd begint, steek ik een dikke duim op richting de links-achter. Het andere meisjesteam komt uit Hoofddorp. Die meiden lijken een stukje ouder dan de thuisploeg. Carmen is 11 en dat zijn de meeste van haar ploeggenoten ook. Ik denk dat de tegenstander 12+ is. Ik ken de juiste leeftijdsindeling niet. Maar dat geeft niet. De eerste helft gaat gelijk op. Twee enthousiaste coaches moedigen hun teams aan. Er zijn een paar kleine verschillen met voetbalmatchen die ik ken. Als de bal over de lijn is, wordt er niet ingegooid maar wordt de bal weer met de voet in ’t spel gebracht. Een match duurt tweemaal 30 minuten. En wisselen mag vaak en voortdurend. Het team van Carmen heeft vandaag 13 spelers ter beschikking. Ze krijgen allemaal hun speeltijd. De coach vraagt aan de reserves of ze al klaar zijn om opnieuw het veld in te gaan. Heel relaxed.
Het team van mijn kleindochter speelt in het wit. De tegenstander in het oranje.
De thuisploeg gaat rusten bij een 0 – 0 stand. Best goed. Ik zoek de kantine op van de plaatselijke rugbyclub. Een kop koffie en een praatje met een andere voetbalvader en de scheidsrechter. Erg ontspannen. Het voorjaarszonnetje helpt daarbij.
De coach geeft nog wat laatste instructies.
De tweede helft verloopt iets anders. Door een gelukje komt de tegenstander op voorsprong. Zou het hier ook gelden dat daarna de motivatie wat wegebt? Uiteindelijk wordt het 0 – 4. Maar niemand treurt opvallend. Volgende week een nieuwe training en nieuwe kansen.
Ik groet de andere ouders en bedank de scheidsrechter, de grensrechters en de coach. Wat geweldig dat mensen zich zo inzetten. Ik kwam vroeger niet verder dan een paar bardiensten bij de tennisclub waar wij lid van waren. En soms rijden naar een paar uitwedstrijden van onze kinderen (tennis en honkbal). Ik feliciteer Carmen en zeg dat ik haar thuis wel zie. Ik maak nog een mooie wandeling en kom tot wel 15.000 stappen. Dus hoezo nederlaag? Een glorieuze overwinning.
ps. Ik heb de foto’s ‘geblurd’ zodat niemand echt herkenbaar is. Mocht iemand vinden dat ik deze foto’s moet verwijderen, dan doe ik dat uiteraard.
DUIN. Eerst was er het boek van Frank Herbert. Toen het spel. Een strategiespel. Onze jongste zoon raakte ‘besmet’. Toen zagen we de film (1984) in Londen voordat hij in Nederland te zien was. Een klaslokaal op de AVEK kreeg de naam ‘DUIN’. De deur werd voorzien van Sahara-zand uit Merzouga – Marokko na een intens academie-project. En toen volgden nog heel wat andere boeken. Heel wat avondjes in Wyns stonden in het teken van DUIN.
De kast bij J en Y puilt bij wijze van spreken uit met DUIN spullen. Spellen, boeken, graphic novels en meer van dat soort zaken. Half 2019 wordt hun derde kind geboren. Een meisje en ze heet … DUIN.
Enkele jaren geleden hoorden we geruchten dat er een nieuwe film werd gemaakt van dit bijzondere boek. Ik ging alvast deel 1 herlezen. Uiteindelijk was het zover in 2021.
Paul Atreides, een briljante en begaafde jongeman, is zonder het te weten voorbestemd om grootse dingen te doen. Hij moet naar de gevaarlijkste planeet in het universum reizen om de toekomst van zijn familie en zijn volk veilig te stellen.
Een prima film maar hij eindigt … te vroeg. Halverwege het eerste boek. Dus opnieuw wachten en een stip aan de horizon. Februari 2024 … DUNE PART TWO gaat in première.
DUIN – DEEL TWEE
Meestal mijd ik de grote, commerciële filmzalen. Denk aan Pathé of Kinepolis. Ik vind het bijzonder dat het filmhuis van Leeuwarden (Slieker) dit epos heeft geprogrammeerd. Toch kies ik voor een trip naar het zuiden van het land want daar woont mijn Duin-gekke familie. Zij zijn al op dag twee naar Duin Twee gaan kijken, met z’n vieren J Y E I. Gisteren was het dan zover voor mij. Zoonlief was al toe aan een tweede rondje. Ik vergezelde hem naar Kinepolis in Antwerpen. Daar heb je allerlei keuze-mogelijkheden. SCREEN – IMAX – 4DX – SCREEN X. We kozen voor SCREEN X. Weet ik veel wat dat inhoudt!? Nu weet ik het wel. Behalve het grote scherm worden ook de twee zijwanden gebruikt voor projecties van de grote scènes.
Het was erg fijn om deze film op groot scherm te zien. Zonder pauze en ook dat vind ik een plus. Ik heb genoten en bedacht maar één ding … opnieuw eindigt de film te vroeg. Komt er een deel drie? Ik hoop het en de mogelijkheid is er zeker. Dat zou dan de verfilming zijn van het tweede boek. Duin Messias.
Vaak zeg ik of een boek, een film of een serie een aanrader vind. Dat vind ik in dit geval erg moeilijk omdat SF-Fantasy zo’n apart genre is.
Het (bekende) lijstje: voedsel, een veilig onderdak, water, elektriciteit is sinds een jaar of vijfentwintig (misschien ietsjes meer) aangevuld met internet. Ik klaag hier iets te vaak over het onbetrouwbare internet in het huis van mijn vrouw in Mozambique. Ik verlang dan naar het stabiele internet thuis in Nederland. Maar ook daar ging het de afgelopen dagen met regelmaat fout. Ik mis of verlies stukjes die ik eerder schreef. Waar zijn ze? Zijn ze in een zwart, digitaal gat verdwenen zoals enkele maanden geleden? Ik weet het niet.
Kom ik aan bij mijn dochter en krijg ik wel verbinding met haar KPN-router maar niet met internet. Hoe kan dat? Ik probeer het met mijn laptop. Zelfde mededeling: ‘Verbonden zonder internet’. Ook mijn gsm staat voor een gesloten internet-deur. Het is vast een tijdelijk probleem van KPN. Denk ik. Gewoon even geduld hebben. Isabel zal wat langer op een berichtje moeten wachten. We gaan lekker eten. Mijn oudste kleindochter heeft heerlijk gekookt. We spelen een paar spelletjes scopa. Carmen wint, zoals bijna altijd. Mijn dochter komt thuis en ik leg ‘mijn’ probleem uit. Ook zij krijgt geen internet op haar telefoons. Met de ‘mobiele gegevens’ aan lezen we dat KPN geen storingen heeft. Wat nu? Ik heb de telefoon en mijn laptop al tweemaal uitgezet en opnieuw gestart. “Zullen we de stekker van de router een paar minuten uit het stopcontact halen?” Zo gevraagd, zo gedaan. Het schoenenrek voor de meterkast (daar hangt de router in) krijgt even een nieuw plekje. Stekker eruit. Drie minuten wachten. Stekker erin. Ik hoor overal piepjes. De hele familie is weer verbonden met internet. Joepie. Probleem verholpen met een soort ouderwetse truc waar ik niets van begrijp.
Mijn iMac zit al jaren opgeborgen in een doos. Te oud om nog actuele updates te krijgen. Ik werk nu al weer jaren op een MacBook Pro. Een laptop van Apple. Steeds trager en de batterij heeft veel van zijn kracht verloren. Op mijn werkkamer is dat geen probleem want dan zitten de stekkers keurig verbonden met de printer en het elektriciteitsnet.
Mijn mobiele telefoon gebruik ik bijna nooit om iets te schrijven. Ja, whatsapp-berichtjes, dat wel. Maar geen mails laat staan logjes. Daar gebruik ik altijd mijn laptop voor. Hierboven zie je mijn bureaublad. En wat valt het meest op? De duinen. Ja toch? Sinds 14 januari 2019 is dit mijn bureaublad. De dag dat mijn jongste kleindochter werd geboren. En hoe heet zij? DUIN.
Mochten er nog vragen zijn over iets dat je ziet op de foto – dus op mijn bureaublad – aarzel dan niet en reageer. Waarvoor alvast dank.
Dit is #4 van acht dagen na elkaar een logje publiceren.
Gisteren schreef ik kort iets over de nieuwe verfilming van DUIN – een science-fiction klassieker uit 1965. Ik schreef erbij dat ik erg uitkijk naar deze film (release in oktober 2021). Waarom? Omdat Duin (het eerste boek) al jarenlang een prominente plaats heeft in mijn (Hebban) 25 mooiste boeken ooit.
Ik heb met opzet de oude voorkant van het boek gekozen. DUIN – Frank Herbert (1965)
“In een verre toekomst wordt het geslacht Atreides op keizerlijk bevel gedwongen zijn erfplaneet te verlaten en een nieuw leven te beginnen op de woestijnplaneet Duin. Duin is uniek: het is de enige vindplaats van de specie, een stof die de stuurlieden van de Hooglinieschepen van het ruimtegilde in staat stelt tussen de sterren te reizen. Kort na aankomst wordt hertog Leto vermoord door de Harkonnens, de oude vijanden van het geslacht Atreides, en wordt diens erfgenaam Paul gedwongen de woestijn in te vluchten, waar hij onderdak vindt bij de Vrijmans, de oorspronkelijke bewoners van de planeet. Met hen begint hij aan de moeilijke taak de planeet voor zijn geslacht – en voor het belang van de mensheid – te heroveren.”
Ik las het boek in 1980 (misschien een jaar later). Ik vond het geweldig terwijl ik helemaal geen groot liefhebber ben van science-fiction. Ik was niet de enige die enthousiast was over dit boek. Veel van mijn studiegenoten en docenten aan de AVEK (Akademie voor Ekspressie en Kommunikatie) in Leeuwarden dachten er hetzelfde over. In 1984 boekten we met z’n tweeën (Ine en ik) een lang weekend Londen. Reden: de première van de film DUNE van David Lynch met oa Sting. We waren blij maar niet super enthousiast. In hetzelfde weekend kochten we in een spelletjeswinkel in Londen het spel DUNE. Een uitgave van Avalon Hill.
Het bordspel: ‘Duin’ (Avalon Hill)
Thuis ging ik meteen aan de slag om de spelregels te vertalen. Een hele klus. Het is een strategisch spel – best een nieuw concept voor die tijd. Een spel zonder dobbelstenen, best wel anders dan bijvoorbeeld Risk of Monopoly. Een paar weken later zaten we met z’n zessen rond de grote keukentafel in Wyns. Ine, Godert, Salvatore, Duco, Marjolein en ik. We verdeelden de karakters. Salvatore de keizer Shadam, Ine de Bene Gesserit, Duco Atreides en ik de verraderlijke baron Harkonnen. Het waren memorabele avonden (en nachten). We hebben het vele tientallen keren gespeeld. Zelfs als we een weekendje naar Drenthe of de Ardennen gingen speelden weDuin. De jonge Jules (onze zoon) zat dan in zijn pyjama vanop een afstandje (op de trap) mee te kijken. De volgende ochtend – wij sliepen onze roes uit – speelde hij het hele spel in z’n eentje. We hadden hem het verhaal in het kort verteld. Het zijn heel dierbare herinneringen.
Ik heb de volgende drie boeken ook nog gelezen maar met minder enthousiasme. Ine las de hele originele reeks van zes of zeven boeken. De Duin-boeken die later zijn verschenen – geschreven door de zoon van Frank Herbert – trokken me niet. Volgens mij heeft Jules ze wel allemaal gelezen. Hij en Yvonne zijn hele grote spelletjes-liefhebbers. Dus vanzelfsprekend ging ons klassieke bordspel naar hen. Ik geloof dat ze ondertussen ook de nieuwste editie hebben aangeschaft.
En om het verhaal nog wat mooier te maken. Mijn jongste kleindochter – dochter van Jules en Yvonne heet … Duin. Wat een fantastische naam, wat een schat van een kleindochter. Hier zit een fiere Bompa te stralen van oor tot oor.
Maar nu terug naar de titel van dit stukje: ‘Durf ik het aan?’ Ik plaats hier maar één vraagteken maar het zijn er eigenlijk veel meer. Durf ik het aan om het boek (Duin) te herlezen? Omdat ik in oktober meer dan waarschijnlijk de nieuwe film ga kijken denk ik erover na om eerst het boek te herlezen. Wat gaat er gebeuren met mijn nostalgische lees-herinneringen? Gaat het meevallen of wordt het een trieste ontdekking dat dit boek niet meer de sensatie veroorzaakt van veertig jaar geleden? Ik weet het niet. Hebben jullie ervaring met het teruglezen van lievelingsboeken? Het boek staat klaar op mijn e-reader. Ik hou jullie op de hoogte.
‘Beebie’ is geboren. Maandag 14 januari – 17.55u wordt in Bergen op Zoom mijn vijfde kleinkind geboren. 3630 gram. DUIN IRMA JOHANNA SCHYVENS. Dochter van mijn zoon Jules en schoondochter Yvonne. Hun derde kindje, Ender en Icarus hebben een zus. Olivia en Carmen een nichtje.
Duin Schyvens
De tekst hierboven klinkt erg zakelijk. Het zijn de feiten maar hier zit een meer-dan-trotse Bompa te stralen van oor tot oor. Een kleindochter. Joepie. Alles gaat goed met moeder en kind. Dat is ook altijd fijn om te horen / weten.
We schenken een borreltje in en toosten op het nieuwe leven. Welkom Duin. En met m’n glaasje loop ik naar buiten en breng een toost uit op ‘de Maan’. L’Chaim – Op het leven.
ps. Dit is de vijfde keer dat ik zo’n mooi bericht kan plaatsen op mijn blog. En zoals je vast zult begrijpen, zal ik in de (nabije) toekomst terughoudend zijn met het plaatsen van foto’s van mijn kleinkinderen. Dat is namelijk niet aan mij … maar vandaag mag het wel. Ik ben zielsgelukkig.