Driekoningen

Tags

6 januari, Baltazar, Beeldende kunst, Brazilië, Brugge, Caspar, Driekoningeavond, Driekoningen, Francisco Henriques, Hans Staden, Het Zunderts Toneel, Indianen, Jezus, Maria, Melchior, Portugal, Rijksmuseum, Tupinambá, Twelfth Night, Vasco Frenandes, Viseu, William Shakespeare, Zundert

6 januari. In veel katholieke landen een belangrijke dag. Twaalf dagen na de winter-zonnewende. Twaalf dagen en nachten stond de natuur even stil maar vanaf nu wordt het merkbaar lichter. De natuur ontwaakt. Lang geleden was 6 januari een dag om feest te vieren. De wereld even een dag op z’n kop zetten. De gekken krijgen figuurlijk de sleutels van het stadhuis in handen. William Shakespeare schreef de komedie ‘Driekoningenavond’ (Twelfth Night). Ik regisseerde deze klassieker bij Het Zunderts Toneel (1997).

Enkele weken geleden zag ik bij toeval het zinnetje: “Geen Drie Koningen- maar Vier Koningenfeest“. Er stond een foto bij. Mijn aandacht was getrokken. Ik keek naar de foto en ging op zoek naar wat extra informatie.

Vier-koningenfeest (1506) – Francisco Henriques

Verdomd het is waar. Het zijn er vier. Ik zie veel bekende elementen. De stal met een zichtbare ezel, moeder Maria met haar pasgeboren kind op schoot (Jezus) en links de bezoekers met cadeautjes. Maar wie is die vierde koning? Ik herken Caspar, Melchior en Baltazar. Wie is die gozer in het midden – met speer en verentooi?

De Brugse renaissanceschilder Francisco Henriques schilderde van 1501 – 1506 het belangrijkste altaarstuk van de kathedraal van Viseu in Portugal. Dit bestaat uit veertien panelen die hij samen met zijn Portugese leerling Vasco Fernandes maakte. Eén van die panelen laat het Vier Koningen Feest zien met het pasgeboren kindje Jezus. De vier koningen zijn Melchior uit Europa met goud, Caspar uit Azië met mirre, Baltazar uit Afrika met wierook en een koning uit ‘Amerika’ met een houten beker waarvan de inhoud vermoedelijk cacaobonen zijn. Het schilderij is te zien in het Museu de Grão Vasco te Viseu.

De Amerikaanse koning is het opperhoofd van de Tupinambá. Een indianenstam uit Brazilië. De ontdekker van Brazilië Pedro Álvares Cabral maakt in 1500 kennis met deze stam. De Vlaamse schilder respecteerde de laat middeleeuwse traditie dat de Drie Koningen vertegenwoordigers zijn uit de toen bekende wereld: Europa, Azië en Afrika. Nu er voor Portugal een nieuw gebied is ontdekt – men wist nog niet of dit gebied in Azië lag of in een nieuw continent – voegt Francisco Henriques deze nieuwe vertegenwoordiger toe aan het traditionele driekoningen-tafereel.

De Tupinambá waren naar verluid kannibalen. Het Rijksmuseum heeft een drieluik waarin deze Braziliaanse indianenstam staat afgebeeld.

De behandeling van krijgsgevangenen door de Tupinambá-indianen, in drie taferelen (Anoniem ca 1630)

Links een processie van gewapende indianen met in het midden een leider in een draagstoel begeleid door enkele muzikanten. In het midden een stoet van indianen bewapend met knotsen, pijl en boog en speren, in het midden een indiaan in wit gewaad met een stok met veren op een draagstoel. Rechts naakte krijgers met een gevangene vastgebonden met touwen, op de grond en rechts bij een vuur enkele vrouwen met kinderen.

Dit was waarschijnlijk een fries voor een schoorsteenmantel, vermoedelijk uit het Koloniaal Magazijn van de West-Indische Compagnie te Amsterdam. De fascinatie in Europa voor de oorspronkelijke bewoners van Zuid-Amerika was in de 17de eeuw groot. Hun (vermeende) kannibalisme sprak zeer tot de verbeelding. Een groot deel van de voorstelling is gefantaseerd en zegt meer over de westerse blik op de Nieuwe Wereld, dan over het leven van de Tupinambá.

Een leuk extra weetje is het niet verifieerbaar verhaal van de Duitse soldaat en zeeman Hans Staden. In 1554 werd hij acht maanden gevangen gehouden door de Tupinambá. Ze zouden hem (willen) opeten. Dankzij een list van een Franse kapitein kon Hans Staden ontsnappen en hij keerde terug naar Duitsland. Hij schreef zijn belevenissen op en zijn boek uit 1577 werd een bestseller.

In de serie: BEELDENDE KUNST

Uitslag

Tags

Foto, Frankrijk, Isabel, Klaipèda, Litouwen, Musée d’Orsay, Nazaré, Parijs, Portugal, Prijsvraag, Reizen, Uitslag

Voorlopig blijf ik gevrijwaard van de processie-eikenrups. Ik heb het dus over een andere uitslag. Een vergeten uitslag van een vergeten prijsvraag. We gaan terug naar 16 april van dit jaar. Klik HIER. Drie foto’s en daarbij de vraag “Waar ben ik?” Met andere woorden: “Waar heb ik deze foto’s gemaakt?”

Weinig juiste antwoorden. Een paar gokjes. Gerbie geef ik een half punt. En Ximaar verdient ook een half punt maar ik geef hem een vol punt. Hij antwoordde op foto één: Musée d’Orsay in Parijs. Dat is helemaal juist. Officieel had hij natuurlijk ‘Frankrijk’ moeten antwoorden maar ik reken het goed.

Gerbie krijgt een half punt voor zijn gok bij foto twee. Ja, het is in Portugal maar niet in de Algarve maar bij Sitio – Nazaré. Deze twee foto’s heb ik genomen tijdens Isabels eerste vakantie in Europa in 2012.

De derde foto was duidelijk te moeilijk. Het strand bij Klaipèda in Litouwen.

Klaipèda in Litouwen

Ik was er in de zomer 2006. Een mooie reis door de Baltische staten. In mijn eentje, met de tent, wat toeristengidsen, veel boeken. Een mooie herinnering.

In de serie: REIZEN en PRIJSVRAAG

A Grande Guerra

Tags

1914 - 1918, De Groote Oorlog, Duits Oost Azie, Geschiedenis, Lettow-Vorbeck, Lourenço Marques, Maputo, Mozambique, Portugal, Vrienden, WO I

Het zal vast niet moeilijk zijn om bovenstaande titel te vertalen / te begrijpen. ‘De Groote Oorlog’, ik blijf het met opzet met dubbele oo schrijven. ‘De Eerste Wereldoorlog’. Ik schreef er al twee stukjes over. Mijn Nederlandse lezers / volgers reageerden haast unaniem dat zij nauwelijks iets weten over deze periode. Nederland was neutraal dus veel minder familiaal leed dan in België en in heel veel andere landen. Dus weinig aandacht – ook niet in het (geschiedenis) onderwijs. Eerlijk gezegd weet ik ook niet heel veel. Zo vroeg ik me af … wereldoorlog … dan was het slagveld niet beperkt tot Europa? Wat gebeurde er in 1914 – 1918 in Afrika? In Mozambique? Ik had geen flauw benul.

Toch weet ik al heel wat jaren dat er ‘iets’ moet gebeurd zijn want op het plein voor het Centraal Station in Maputo – een prominente plek in de hoofdstad – staat een groot monument met als opschrift: “Aos seus combatentes europeus e africanos da grande guerra” 

Monument voor de gesneuvelden

Er is nauwelijks iemand te vinden die iets meer kan vertellen over het monument en wie dan wel die gesneuvelden zijn. Wikipedia (de Portugese versie) helpt me op weg.

“Het herdenkingsmonument, door de beeldhouwer Ruy Roque Gameiro in samenwerking met de architect Veloso Reis, werd in 1935 in Maputo (toen Lourenço Marques), de hoofdstad van Mozambique, ingewijd. Het is gelegen aan de Praça dos Trabalhadores (voormalig Mac Mahon plein), tegenover het beroemde treinstation, en is een eerbetoon aan de Portugezen en Afrikanen (Mozambikanen en Angolezen) die zijn omgekomen in de Eerste Wereldoorlog.”

In een andere document – een universitaire studie – vind ik wat meer details die ik hier niet vermeld. Het gaat over de betekenis van de figuren en de gesymboliseerde veldslagen die zijn afgebeeld. Vraag blijft nog … ‘Waar zijn deze Mozambikanen gesneuveld?’ Mijn Mozambikaanse vriend Rufus stelt zich dezelfde vraag. Hij werkt aan een boek (studie) over dit onderwerp. Zijn eerste doel is om ‘namen’ te vinden. Wie waren deze mannen? Uit welk deel van Mozambique kwamen ze? Dat Mozambique – toen nog Portugees Oost Afrika – een kolonie van Portugal was, is bekend. Dus werden Mozambikanen en Angolezen ingezet als soldaat (kanonnenvlees) aan het Afrikaanse front. En in Frankrijk.

Ik lees een verhelderend stuk over de laatste dagen van Duits verzet in dit deel van de wereld. Ik citeer een paar stukjes.

“De Duitse generaal Paul von Lettow-Vorbeck, die nog altijd een guerrillastrijd in Oost-Afrika voert, heeft dan toch het nieuws van de wapenstilstand vernomen. Hij houdt al de hele oorlog met zijn koloniale Schutztruppen stand tegen een grote overmacht van geallieerde koloniale troepen. Nadat een groot deel van de Schutztruppen in Duits Oost-Afrika (nu Tanzania) waren uitgeschakeld, ontkwam Lettow-Vorbeck een jaar geleden naar Portugees Oost-Afrika (nu Mozambique).

Enkele weken geleden wist hij langs het Nyassameer (het huidige Malawiweer) onverwachts op te rukken naar Noord-Rhodesië (nu Zambia).  Daar voerde hij nog een paar succesvolle aanvallen uit. Eergisteren, de dag nà de wapenstilstand, wist hij nog de stad Kasama te veroveren. 

Lettow-Vorbeck en zijn troepen als kwelduivels van de Britten in Oost-Afrika (Lustige Blätter, nr 33, 1918).

Vandaag zag hij iemand met een witte vlag naderen. Een Britse magistraat in Noord-Rhodesië overhandigde hem een brief van de Zuid-Afrikaanse generaal Jacob van Deventer, de bevelhebber van de Geallieerde strijdmacht.  Lettow-Vorbeck heeft zo kunnen vernemen dat er een einde is gekomen aan de vijandelijkheden en dat ook in Afrika de strijd moet ophouden. De Duitse troepen in Afrika zullen niet krijgsgevangen worden gemaakt als ze zich overgeven. Ze zullen naar Europa worden teruggebracht.

Lettow-Vorbeck zou nu bereid zijn zich over te geven. Op dit moment beschikt hij nog maar over 140 Duitse militairen en iets meer dan duizend askari’s (inheemse zwarte soldaten).  Nadat hij het nieuws vernomen heeft, begeeft Lettow-Vorbeck zich met zijn troepen in alle kalmte naar Abercorn bij het Tanganyikameer, waar hij zich op 25 november eervol overgeeft. Als hij in maart 1919 naar Duitsland terugkeert, wordt hij in Berlijn als een held onthaald.”

Blijft de vraag wie waren de Mozambikaanse soldaten? Overzichtstabellen over Mozambikaanse slachtoffers vind ik niet. Er waren in totaal zo’n drieëndertig duizend Portugese oorlogsslachtoffers waarvan ongeveer zevenduizend doden.

Aan het Europese front hebben naar verluid ruim een een half miljoen Afrikanen meegevochten.

Frontlinie – November 1918 – Bron VRT NWS

---

Bronnen

Monumento a Grande Guerra

De onbekende oorlog in Duits Oost-Afrika

Paul von Lettow-Vorbeck, de onverstaanbare generaal

Wapenstilstand dringt door tot Oost-Afrika

Slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog

Studie over monumenten (1030 – 1940) in Lourenço Marquez (Maputo) 

Onafhankelijkheidsdag

Tags

Frelimo, Geschiedenis, Mozambique, Onafhankelijkheid, Portugal, Samira Machel

Onafhankelijksdag in Mozambique

De onafhankelijkheid werd uitgeroepen op 25 juni 1975, na een strijd die meer dan 10 jaar duurde. Na de ontdekking van het land door Vasco da Gama werd Mozambique een kolonie van Portugal. Na de Tweede Wereldoorlog hernoemde de Portugese regering onder leiding van dictator Salazar alle buitenlandse Portugese bezittingen als overzeese provincies. De regering gaf tevens toestemming voor emigratie van Portugezen naar Mozambique. In 1973 woonden 300.000 Portugezen in Mozambique. Dit verklaart waarom tot op heden Portugees wordt gesproken in het land. Onder invloed van onafhankelijkheidsbewegingen in verscheidene andere Afrikaanse landen in die periode, richtten verschillende antikoloniale bevrijdingsbewegingen in 1962 een nieuwe beweging op, onder de naam FRELIMO (Frente de Libertação de Moçambique, vertaald Bevrijdingsfront van Mozambique). Dit bevrijdingsfront keerde zich tegen de Portugese overheersing.

In 1963 werd het hoofdkwartier van FRELIMO in Dar es Salaam (Tanzania) gevestigd, van waaruit men gewapende campagne tegen het Portugese koloniale bewind startte. Reeds in 1964 werd de controle over het noorden van het land verworven. De beweging ontving de steun van de westerse wereld en de Sovjet Unie.

In 1969 vond een radicalisering binnen de beweging plaats. In de jaren 70 groeide het aantal FRELIMO-strijders uit tot zowat 7000 mannen en vrouwen. Zij controleerden het noorden en het midden van het land – ondanks de 60.000 Portugese militairen die in Mozambique aanwezig waren om hen te bestrijden.

In 1974, na de Anjerrevolutie in Portugal waarbij premier Caetano werd afgezet, begonnen de nieuwe Portugese machthebbers te onderhandelen met FRELIMO over de onafhankelijkheid. Op 20 september 1974 verwierf Mozambique reeds verregaande autonomie. De onderhandelingen leidden tot het uitroepen van de Volksrepubliek Mozambique op 25 juni 1975. In het Lusaka-akkoord werd de macht overgedragen aan FRELIMO, dat zich omvormde tot politieke partij. Samora Machel werd de eerste president.

Bron: Wikipedia

ps Het lijkt misschien dat ik in de vakantie-modus sta. Dat is niet zo. Het zijn andere zaken die me deze dagen bezig houden. Ik hoop snel weer wat vaker stukjes te schrijven op mijn weblog. Fijn dat jullie blijven meelezen.

Martin kwam langs

Tags

2 M, Bier, Isabel, Koken, Matola, Mozambique, Portugal, Tokkies, Vrienden, Wijn

Wie is Martin? Een wervelwind. Een orkaan. Een tornado. Als een storm maar groot genoeg is dan krijgt hij (of zij) een naam. De storm die gisteren bij ons voorbij raasde luistert naar de naam: Martin. Hij moet nog drie worden. En hij was niet alleen. Hij had zijn hele familie meegenomen.

Isabel is goed bevriend met de Portugese familie F. Het zijn net geen ‘Tokkies’ maar het komt wel in de buurt. Zij emigreerden een jaar of tien geleden vanuit Lissabon naar Matola (Mozambique). Vader, een maritiem lasser, werd werkloos. De kinderen staan aan het begin van hun werkzaam leven. Moeder Manuela is huisvrouw. Zij hebben een getrouwde dochter en een drieling. Drie jongens, toen begin twintig. Een van deze drie zonen is nooit mee verhuisd naar Afrika. Hem heb ik nooit ontmoet. De rest van de familie wel. Een bijzonder gezin. Manuela beschouwt Isabel als haar Afrikaanse dochter. Dat uit zich af en toe in bezitterigheid. Er zijn periodes dat zij haar voortdurend belt. “Kun je dit voor me doen? Ken jij misschien die en die? Wij zoeken nog dit en dat. Onze auto start niet, kun jij …” Geen ingewikkelde zaken. Isabel werkte in die periode bij hen om de hoek. Ze ging er vaak langs. Vooral met Rui – één van de zonen – kan ze het goed vinden. Hij doet ook wel eens een klusje voor haar. Hij gaat uit huis en verhuist naar Maputo. En hij vindt een goede baan.

De spaarcentjes raken al gauw op en een Portugees pensioen is geen vetpot. André – de andere zoon – heeft jaren geleden een verkeers-ongeval overleefd en is daar niet helemaal ongeschonden uitgekomen. Hij loopt een beetje waggelend, heeft een verlaagd IQ, praat heel veel – voor mij en zelfs voor Isabel – onverstaanbaar Portugees, heeft een flinke ADHD-aanleg, rookt en drinkt veel teveel. Hij is een grote zorg voor zijn moeder. Hij woont thuis – dat kan ook niet anders. Hij vindt regelmatig een baantje maar verliest het al even snel. Hij is aardig en uiterst vriendelijk als hij niet gedronken heeft.

Na onze bruiloft zien we de familie F. niet meer heel vaak. Isabel werkt niet meer bij hen in de buurt. Af en toe een berichtje. We gaan er wel eens langs. Meer om sociaal te zijn dan dat we er echt iets te zoeken hebben. Isabel helpt soms mee bij een verjaardagfeestje. Rui werkt als filiaalhouder bij een grote verf-winkel. We krijgen een flinke korting als we begin dit jaar bij hem heel veel verf kopen voor ons nieuwe huis. Hij is ondertussen vader geworden (van Martin) en woont samen met zijn Mozambikaanse vriendin. Van zijn salaris moet hij ook zijn ouders en zijn broer onderhouden. Dat wordt steeds moeilijker. En hij staat jaarlijks garant voor zijn ouders en broer als de verblijfsvergunningen weer moeten verlengd worden. Een flinke kosten-post.

En dan wordt ook André vader. Zijn jonge, Mozambikaanse vriendin trekt ook in bij de familie F. Twee monden meer om te voeden. Pampers. Flessenvoeding. En alles wordt veel duurder door de crisis. Rui kan het niet meer bolwerken. Hij adviseert zijn ouders om terug te keren naar Portugal. Zij hebben daar nog een huis en de uitkeringen en pensioenen zijn daar iets gunstiger. De details ken ik niet. Aanvankelijk willen ze niet terug. Isabel wordt ingeschakeld om mee na te denken over hun toekomst. En dan hoort ze niets meer tot vorige week Rui haar belde dat het vertrek aanstaande is.

Vandaag is het zover. Vanmiddag vliegen ze terug naar Lissabon. Het Afrikaanse avontuur is ten einde. André is vorige week hals-over-kop getrouwd met zijn vriendin anders kan zij niet mee naar Portugal. Visa, verblijfsvergunning … ik weet het niet. Rui en zijn gezinnetje blijven in Maputo. Net zoals zijn zus en haar gezin. Isabel neemt een halve dag vrij en gaat bij ze langs. Het huis is bijna leeg. Ze houdt me telefonisch op de hoogte. We overleggen even en dan nodigen we ze uit om bij ons te komen eten. Een afscheid-etentje.

En daar begint het verhaal over cycloon Martin. Ik heb in no time eten klaar gemaakt voor zes extra gasten, twee kinderen, Isabels moeder die werd opgetrommeld om ook afscheid te nemen en voor onszelf. Gelukkig kon ik deels terugvallen op restanten van het tante-diner van een paar dagen geleden. De tafel gedekt op de veranda en daar komt het gezelschap aanwaaien. “Of ze alvast iets willen drinken?” Ja, dat willen ze wel. Een eerste fles rode wijn gaat open. Een fles nep-champagne volgt al spoedig en voor de laatste zijn glas heeft ontvangen, vraagt André zijn tweede blikje 2 M (bier). De twintig chamusa’s die Dona Isabel heeft meegebracht zijn verorberd voordat ik ook maar de kans kreeg ernaar te kijken. Laat staan te proeven.

Martin en zijn jongere neefje zijn na vijf minuten ontdooid en gaan op verkenning. Het eerste houten beeld wordt omver getrokken. Een Afrikaanse trommel wordt vakkundig (niet dus) verplaatst. Binnen in huis krijgt Martin de gitaar van Isabel te pakken en sleept het instrument over de vloer naar buiten. Een chamusu wordt op de vloer vertrappeld door vier kindervoetjes. Een bakje met schelpen en bijzondere stenen geeft veel plezier, vooral als je ermee naar elkaar kunt gooien. Hun ouders (en grootouders) treden nauwelijks op. Ik ben te druk in de keuken maar weet donders goed hoe Isabel zich voelt.

Martin en Rui F.

Ik zet alles op tafel en loop op en neer tussen keuken en veranda. Martin weet steeds mee naar binnen te glippen. Hij ontdekt alle lades in de keuken. En de knopjes op het fornuis. Hij maakt zich boos omdat hij de ijskast niet open krijgt. Zijn vader spreekt hem vermanend toe. Veel te soft in mijn ogen. Twee minuten later vind ik Martin in mijn kantoor. Zo’n bureaustoel op wieltjes is geweldig speelgoed voor een bijna driejarige. Ik trek de deur dicht en spreek hem enigszins streng toe. “Je mag alleen op de veranda spelen, niet binnen in huis. Begrepen?” Het maakt even indruk op hem. De familie is nog meer verbaasd dan ik. Zijn neefje is jonger en graait met zijn vingertjes in het eten en smeert dat even later af aan de kussens op de bank. Een paar koekjes kunnen hen nauwelijks afleiden. André is al weer toe aan zijn volgend biertje. Nummer zes of zeven, denk ik. Niet verwonderlijk dat hij elke tien minuten de wc opzoekt. Een volgende fles wijn gaat open. Een glazen wijnkaraf sneuvelt. Dat is even schrikken vooral van de scherven op de grond. Even niet rondkruipen maar blijven zitten op je stoel. Dat lukt nauwelijks vijf minuten.

Ondertussen is een industrieel lasapparaat van vader F. naar ons schuurtje verhuisd. Dat ding weegt als lood en kan niet mee naar Portugal. Ik spreek af met Isabel dat het bier op is. Genoeg is genoeg. Er wordt nog wat nagepraat. André komt nog wel zeuren om meer bier maar hij gelooft uiteindelijk dat het op is. Ik wens ze allemaal een goede reis en een betere, gezonde toekomst in Portugal. De bedoeling is dat de hele familie achterin de laadbak van Rui’s auto klimt. Dat lukt niet. André is gevaarlijk dronken en zijn moeder kan zo hoog niet klimmen. Isabel brengt een deel van hen terug naar het bijna lege huis in Matola Cidade. Een uur later is ze terug. Ik heb ondertussen samen met Todinho de schade min of meer hersteld. Opgeruimd. Schoonmaken kan morgen.

Om half twaalf liggen we in bed. Klaar wakker. De storm is gaan liggen. De adrenaline raast nog rond. Ik hoop dat het niet de voorbode was van meer tropische orkanen …

Vliegen vanuit Brussel

Tags

België, Brussel, Brussels Airport, Familie, Lissabon, Portugal, Reizen, Security, Zaventem

Het is al veertien maanden geleden dat ik nog eens in Zaventem op het vliegveld was. Toen bracht ik Mangaze en Aldovando naar Brussel op het eind van hun Europa-rondreis. En nu is het opnieuw Mangaze die me naar Brussels Airport dirigeerde … bij wijze van spreken. De jongste broer van Isabel studeert in Lissabon en de (schoon)familie vroeg me om hem te bezoeken nu ik toch in Europa ben. Zo gevraagd – zo gedaan.

En er is veel veranderd op Brussels Airport na de gruwelijke aanslagen in maart van dit jaar. Er is grondig herbouwd en de security checks zijn uitgebreid. Je rijdt al veel eerder de parkeergarages in. Geen Kiss and Ride meer voor de vertrekhal. Auto parkeren en dan door prefab-tenten lopen voor een eerste controle.

De eerste controle

De militairen zijn zwaarder bewapend dan voorheen. Zij splitsen de reizigers op in twee rijen. Ongeveer de helft moet zijn bagage door de x-ray laten controleren. Ik mocht er omheen lopen. En dan gebeurt er iets ‘raars’ in mijn hersenen. Eerst ben ik verbaasd en daarna blij verrast – in een paar luttele seconden tijd. Ik leg het uit.

Voor mij loopt een man met een karretje met vier of vijf koffers. Hij heeft moeite om rechtdoor te rijden. Te zwaar beladen. Bij hem lopen twee vrouwen met djellaba en hoofddoek. Zij horen duidelijk bij elkaar. Ook zij hoeven niet via de x-ray controle. Ik ben verbaasd en een paar seconden later ben ik daar blij om. Deze militairen oordelen niet alleen maar op het uiterlijk. Geen etnische profilering. Goed zo. Zij tellen waarschijnlijk … twintig passagiers wel, de volgende twintig passagiers niet. Of zoiets.

Ik heb thuis snel wat in mijn kleine koffer gestopt. Handbagage. Ik heb online ingecheckt. In de nieuwe, lichte hal gaat de security check vlot en professioneel. Twee flesjes body lotion en after sun worden in beslag genomen. Te groot. Dom van mij. Gewoon niet aan gedacht, dat gaat normaal altijd mee met de ruim-bagage. En dan loop ik prompt naar de verkeerde terminal. Nog dommer. Terug lopen is geen optie. Dus vraag ik hulp. Via via moet ik alles nogmaals laten controleren en mag ik via een sluip-door-route toch nog naar terminal 1.

Automatische paspoortcontrole

Ik vlieg met een goedkope maatschappij (Vueling). Een vlucht zonder (gratis) eten en drinken dus ik eet nog wat in de vertrekhal. Ik graai twee zakjes mosterd mee. En als ik het eerste zakje openscheur, spettert de mosterd op mijn wit overhemd in plaats van op mijn bord. Domst. Driemaal scheepsrecht is vandaag van toepassing op mijn ‘onnadenkendheid’. De vlucht vertrekt op tijd. Op weg naar Lisboa …

Thematisch ploggen (3)

Tags

Foto, Frankrijk, Hotel, Kenia, Portugal, Reizen, Slapen, Swaziland, Tanzania, Thailand, Thematisch ploggen

Ik schreef al eens eerder over het opschonen van mijn fotobestanden; dat het me opvalt dat ik onbewust thematisch fotografeer. En soms bewust. Postkantoren. Vuurtorens. Koffie. Standbeelden. Mijn bordje eten. Boeken. Toeristische must-do’s. Vandaag weer zo’n serietje. Slaapplekken. Het is altijd weer een bijzonder moment als je de eerste blik werpt op je nieuwe slaapplek – vaak maar voor één of een paar nachtjes. In een hotel, een Airbnb-kamer, een pension, bij vrienden, een B&B of een vakantiehuisje. En dan volgt de badkamer – is het water warm – en het uitproberen van het bed. Daarna het uitzicht. En dan moet je ook nog beleefd luisteren naar de uitleg over de televisie, de minibar, de airco en het internet. En dan aarzelt de piccolo of de gastvrouw net iets te lang bij de deur, wachtend op een fooi of een compliment.

En dan maak ik een foto. Lang niet altijd. En als ik het niet onmiddellijk doe na het binnenkomen, dan doe ik het niet meer. De kamer verandert al gauw in een klein slagveld. De rugzak of de koffer gaat open. Plastic zakken veranderen van plaats. Schoenen en slippers d’ruit. Wasgoed apart. Een hemd of een jurkje wordt uitgehangen. De toilettassen vinden een plek in de badkamer. Een nog half natte bikini en zwembroek worden uitgespoeld en opgehangen – liefst op het balkon. En soms maak ik een foto voor mijn ‘Room with a View’ serie.

Ayutthaya (Thailand)

Diana Beach (Kenia)

Evora (Portugal)

Kirby Lonsdale (Engeland)

Koh Chang (Thailand)

Mukumi (Tanzania)

Castelo de Vide (Portugal)

P&0 ferry (Hull – Hoek van Holland)

Sisaket (Thailand)

Mkhaya (Swaziland)

Torres Vedras (Portugal)

Vialas (Frankrijk)

Ik schrijf er geen aparte verhaaltjes bij. Maar mocht je toch heel graag iets willen weten over een van de foto’s, laat het me weten in een reactie. Vraag maar raak.

Meer Thematisch ploggen

Eusébio

Tags

Lisboa, Mozambique, Portugal, Sport, Voetbal

Ik hou het kort vandaag. Gisteren is Eusébio da Silva Ferreira (voetballer) overleden. Dat is groot nieuws in Mozambique, heel groot nieuws. Hij is waarschijnlijk – naast Maria Mutola – de meest beroemde Mozambikaan.

Eusébio

De voorpagina’s van de kranten zijn gevuld met foto’s van ‘De Parel van Mozambique’. Ik poseerde ooit bij zijn standbeeld in Lissabon. En in 2011 kwam ik hem bij toeval tegen in ons festival-hotel in Maputo. Klik HIER als je dat nog een keertje wilt bekijken.

Mozambikaanse toetjes

Tags

Culinair, Familie, Isabel, Mozambique, Portugal, Vrienden

Mijn (culinaire) blog van gisteren verdient nog een vervolg. Ik maak twee Mozambikaanse toetjes. ‘Ananas Con Vihno Do Porto’ en ‘Abacate em forma Sra. Bella’. Mmm. Eerst de foto’s en daarna een beetje uitleg. Begin alvast maar te watertanden …

Ananas con vihno do Porto

Het eerste toetje – ananas in port – kun je bestellen in de betere restaurants in Mozambique. Het is een Portugees dessert. Schil een rijpe ananas en snij de ananas in plakken. Eventueel het harde middenstuk verwijderen. Leg de schijven in een kom. Bestuif de plakken ananas met vanillesuiker. Giet daarna rode port in de kom zodat alle stukken fruit ondergedompeld zijn. Laat dit een paar uur trekken. Om het meer Mozambikaans te maken serveer ik er cashew-noten bij.

Abacate (avocado)

Het tweede toetje heb ik nog nooit in een restaurant gezien. Ik at het voor het eerst bij de moeder van Isabel. Pureer rijpe avocado’s, voeg er flink wat citroensap bij en serveer het met suiker. Klinkt dit vreemd? Ja. Ik ben het daarmee eens. Wij eten avocado meestal in een hartige salade met een beetje zout of olijfolie. Maar probeer het eens uit. Heerlijk, verrukkelijk. En door het citroensap verkleurt de avocado niet en kun je het overschotje een paar dagen bewaren. Dit is een typisch toetje in de periode dat de avocado’s rijp zijn. Als je een paar avocado-bomen hebt kun je de grote hoeveelheid nauwelijks verwerken in salades. Vandaar deze inventieve – en lekkere – oplossing. In Ethiopië drinken ze avocado als fruitsap, vaak in combinatie met mango. Ook heerlijk. In Afrika beschouwen ze avocado als fruit. Onder welke noemer plaatsen wij avocado? Groente – fruit?

Beiras

Tags

Portugal

Een raar natuurfenomeen tijdens de midzomernacht 2012. Om negen uur gisteravond valt de duisternis in als we aan de koffie zitten in Castelo Branco. Een uur te vroeg. Donkere, bijna zwarte wolken drijven binnen. Het wordt aardedonker. We zoeken de weg naar ons hotel. Alles is daar in gereedheid gebracht voor het naderende onweer. Het duurt nog tot middernacht voor de eerste druppels vallen. Waarschijnlijk stormde het in de nabijgelegen bergen veel meer dan in Castelo Branco. Vanochtend zijn alle straten nog nat van het nachtelijk onweer. We vertrekken naar Coimbra in het midden van Portugal. Een dagje: ‘Beiras‘.

Beiras, Portugal

Wat een schitterend gebied. Ruig en bergachtig. Hier en daar een huis en af en toe een bergdorp. Er is nauwelijks verkeer. De wegen zijn goed onderhouden. Op de hoge toppen heb je een spectaculair uitzicht. Boven in de bergen is het 16℃, in Coimbra is het ruim 28℃. Overal staan windmolens. Ik schat dat het er meer dan honderd zijn. Wij hebben in Nederland de indruk dat we goed bezig zijn met alternatieve energie-winning. Ik denk eerlijk gezegd dat veel landen ons ver voor zijn. Ik herinner me de zonnepanelen op bijna alle huizen in China – die ik zag vanuit de trein tussen Ulan Bator en Beijing. En vandaag de eindeloze hoeveelheid windmolens. Jammer dat ik op internet lees dat ‘Groen Links’ maar op vijf kamerzetels kan rekenen.