Tags
Bagage, Diefstal, Foto's, Harde schijf, Laptop, Opslag, Reizen, Slorig, Verlies, Vliegtuig, Zoeken
Laat ik met een foto beginnen.
Mijn harde schijven …
Het onderschrift is niet helemaal juist. Of toch wel? Ik fotografeer digitaal sinds de zomervakantie in 2002. Dat is bijna twintig jaar geleden. Dat leverde al vele duizenden foto’s op. Sinds de uitvinding van de smartphone en WhatsApp is de hoeveelheid foto’s en filmpjes op diverse apparaten de figuurlijke pan uitgerezen. Ik heb de automatische opslag op ‘foto’s’ op mijn Macbook Pro uitgeschakeld. Ik hoef daar geen automatische back up van. Dat doe ik zelf wel. Al deze jaren kopieer ik elke twee of drie maanden mijn foto’s naar fotomappen. Eerst op de computer of laptop. Later naar een externe harde schijf. Ik ben ondertussen toe aan zeven externe schijven voor opslag van muziek, foto’s, films en series. Als je goed kunt tellen – en wie kan dat niet – tel je op bovenstaande foto maar zes schijven. Of GB-boxjes of hoe je zo’n ding ook maar wilt noemen.
Ik ben er namelijk eentje kwijt die dus vanzelfsprekend niet op de foto staat. Ik ben er flink knorrig van. Balen, boos, verdrietig, chagrijnig. Waar is dat ding? Het is de schijf die ik de laatste drie of vier jaar in gebruik heb. Een schijf met 2 TB capaciteit. Er is nog ongeveer 400 GB ruimte. Deze schijf koppel ik met grote regelmaat aan mijn laptop en dan kopieer ik alle foto’s naar het juiste mapje. Bij mij is dat ingedeeld naar jaartal en vervolgens naar kwartaal. Sinds een paar dagen is dat dus: FOTO’S 2021 / 04 okt nov dec 2021. En vervolgens een onderverdeling Eigen foto’s en WhatsApp-foto’s. Ook mijn digitale boekenkast sinds 2014 staat op die schijf.
Natuurlijk stel ik me dan de vraag: “Wanneer en waar heb ik die schijf voor het laatst gezien of gebruikt?” Ik weet het niet met zekerheid. Was het op mijn laatste dag in Leeuwarden? Ligt die schijf daar? Ik denk het niet want die schijf gaat altijd met me mee. Op en neer van Nederland naar Afrika en omgekeerd. De andere schijven hebben een plekje in de tweede la van mijn bureau en zijn minder reislustig. Ik verbleef na Leeuwarden nog een paar dagen in Heemstede. Wel zo gemakkelijk want dat is dicht bij Schiphol. Ik herinner me niet of ik die schijf daar al dan niet heb gebruikt.
Ik heb min of meer inpak-rituelen. Meestal zit die schijf in dezelfde tas als mijn laptop. Dit keer had ik heel veel bagage. Veel boeken voor de Nederlandse school. Drie koffers en mijn laptoptas. Twee koffers met plastic omwikkeld tegen diefstal. Een kleine koffer – een formaat dat mee mag in het vliegtuig als handbagage – was niet geseald. Bij het inchecken vroeg ik of mijn KLM Silver Member kaart nog toeliet dat ik drie koffers incheckte. Onverwacht mocht dat. Dus ook de kleine koffer ging aan boord van de drie vluchten. Vierentwintig uur later rolden de drie koffers keurig van de bagageband.
Een paar dagen na mijn aankomst zijn alle koffers uitgepakt en opgeborgen. Weer een paar dagen later wil ik een laatste back up maken van de foto’s zomer 2021. Waar is mijn harde schijf? Ik kan hem (of haar) niet zo gauw vinden. Grrr. Het is nogal een rommeltje in mijn werkkamer zo bij start van het nieuwe schooljaar. Overal boeken, schriften, mappen enzovoort. Isabel zegt dat de schijf wel tevoorschijn komt. Niet dus. Ik heb werkelijk al overal gekeken. Niet te vinden.
Waar o waar? Heb ik die schijf tijdens mijn lange wachttijd in Rome of Addis gebruikt? Ik weet het niet meer. Zat die schijf in het boven- of zijvakje van mijn niet-gesealde koffer? Ik weet het niet. Zo ja dan betekent het dat een onverlaat die schijf heeft gejat. Zo’n 2TB schijf kost al gauw een kleine 100 euro. Ik weet het niet.
Eigenlijk wil ik er niet echt over nadenken want dan moet ik mogelijk toegeven dat ik ALLE fotomateriaal sinds 2016 (of is al vanaf 2014) kwijt ben. Nee, nee, nee. Ik heb nog één hoop … als je iets kwijt bent geraakt ga je eerst zoeken en nog eens zoeken. Dan geef je het op. En een tijdje later … als je er juist niet naar zoekt … wonder boven wonder vind je het verloren gewaande ding op een onverwachte plaats. Wat zou dat een opluchting zijn … maar ik vrees met grote vreze …