Tags
Boeken, Boekenclub, Bruegel, Cilla en Rolf Börjlind, Dorien Cramer, Ellis Peters, Frank Nellen, Laura Spence-Ash, Leen Huet, Lezen, Luisterboek, Michael Connelly, Sholeh Rezazadeh, Steve Cavanagh, Thrillers, Wanda Reisel
Tijd om het lijstje (overzicht) weer up to date te maken.
Ook vandaag begin ik weer met vier thrillers die ik steeds als tussendoortjes lees. Ik bedoel dus tussen romans, non fictie en biografieën. Dat laatste genre lees ik eigenlijk te weinig.
Wat zal ik erover vermelden? Dat het vier boeken zijn van schrijvers waarvan ik er al veel (met plezier) heb gelezen. Ze zijn de moeite waard op het moment van het lezen zelf maar een paar dagen later ben ik alweer vergeten waarover ze gingen. Het duurt wel minstens vijf jaar voordat ik ze ze weer als ‘nieuw’ zou kunnen lezen.
De biografie van Pieter Bruegel van Leen Huet herlees ik nu met veel meer aandacht dan vijf jaar geleden. Ik lees nu in kleinere etappes. Ik zoek namelijk op de computer of de telefoon de plaatjes erbij. Ik wil uitgebreid en in detail ZIEN wat ik LEES. Dat deed ik de eerste keer niet. O ja … in het papieren versie staan veel foto’s (van tekeningen, etsen en schilderijen) maar dat werkt op mijn e-reader nauwelijks. Het voordeel van non-fictie is dat je het boek gemakkelijker even kunt wegleggen om iets anders te lezen. En luisteren doe ik – zoals al eerder gezegd – in de auto, in de trein of al wandelend. Heel af en toe ’s morgens tijdens mijn eerste kopje koffie.
Zeker ‘Adam’ luisterde ik met veel plezier. Af en toe deed me dat boek denken aan ‘De rat van Amsterdam’ (Pieter Waterdrinker). ‘In de verte, de zee’ zal ik waarschijnlijk volgende week helemaal hebben beluisterd. Aardig maar niet echt mijn ding, om het populair te zeggen.
Af en toe lees ik – heel graag zelfs – een reisverslag. Ik reis dan een beetje zelf mee. Op de Bieb-app vond ik ‘Onbevangen’ van Dorien Cramer. Ik had er nog nooit iets over gehoord of gelezen. De ondertitel triggerde me: ‘Een vrouw alleen op de fiets van Singapore naar Nederland’.
Ik heb het boek in minder dan 24 uur gelezen. Dat lukt als je vaak in je eentje bent. Dorien is 28 als ze in Singapore aan haar tocht begint. Ze is net 30 als ze weer in Nederland aankomt, ruim 20.000km in de benen. Ik heb haar reisverslag met veel plezier gelezen. Je komt nauwelijks iets te weten over haar fiets of de problemen met haar fiets. Eén keer wordt een lekke band beschreven (ergens in Turkije) en heel mondjesmaat lees je iets over een haperende derailleur of ander technisch ongemak. Nee, het boek bevat vooral een geografische lijst van landen die ze aandeed en de steden die ze bezocht of juist vermeed. Ook namen van Nationale Parken en regio’s worden uitgebreid vermeld. Meestal gebruikt ze haar mobiele telefoon als navigatie. Ze fietst over hoogvlaktes en bergpassen, door eindeloze bossen en over in onbruik geraakte paden. Beton, asfalt (soms met heel veel kuilen), gravel, zand, modder, grint … ze krijgt het allemaal onder de wielen. Ze hapt stof, ze wordt doorweekt door hevige regenbuien, ze moet zich beschermen tegen ondraaglijke hitte en ga zomaar door. Maar minstens zo belangrijk zijn haar ontmoetingen, inzinkingen en haar bedenkingen over wat ze ziet en meemaakt. Dat is het fijnst om te lezen. En haar reflectie op haar leven in het verleden, nu en in de toekomst. Op een terloopse opmerking: ‘Jij reist met een gesloten hart’ kan ze dagen mentaal kauwen en daar lezen we uitgebreid over. Het eerste jaar ‘kruipt ze terug in de kast’ (ze is lesbisch) uit veiligheid want homoseksualiteit is nog steeds taboe in heel veel Aziatische landen. Als ze alleen fietst maakt ze gemakkelijk contact en wordt ze vaak uitgenodigd voor een kop thee, een maaltijd, een feest of een logeerplek. Als ze tijdelijk met anderen (bijvoorbeeld tweemaal met haar vader) fietst, is ze meer gefocust op haar reisgezelschap. Minder op de omgeving. Haar overpeinzingen over bijvoorbeeld de industriële ontbossing, de positie van de vrouw, de onderdrukking van de Oeigoeren (in politiestaat Xinjiang in China), de westerse consumptie-maatschappij (bijvoorbeeld in Pukhet – Thailand) zijn boeiend om te lezen.
Als je van dit genre houdt dan vind je dit boek (verslag) vast de moeite waard.
En dan is er ook nog te boekenclub …
De meningen over ‘De Onzichtbaren’ liepen erg uiteen. Voor mij hooguit ***1/2 ster maar als het kon zou lees-collega Emmie er 7 sterren aan geven. Zo zie je maar, smaken verschillen. Het laatste boek – ‘Ik ken een berg die op me wacht‘ – in dit overzicht zou zomaar eens mijn mooiste boek van 2024 kunnen worden. Er zijn nog meer dan 7 maanden te gaan, ik weet het. Het is een soort Perzisch sprookje waarin Arras (een rivier) de verteller (en hoofdpersonage) is. Khan Arras stroomt langs de tijdelijke verblijfplaats van een nomadenfamilie. We leren enkele leden van de stam beter kennen (door de ogen van de rivier). Op een dag krijgen zij bezoek van een vrouw die op een woonboot in de Amstel woont. Zij kent Arras, de rivier, enkel uit de liedjes van haar (Iraanse) oma. Wow, net als mijn favoriete boek van 2023 (Het Wolkenpaviljoen) is deze roman ook poëzie in de vorm van een roman. Een aanrader.
En nu lees ik Zout (Marc Reugebrink) daarna begin ik aan ‘In de mist van Golden Gate Park (Murat Isik). Wordt vervolgd.
In de serie: BOEKEN
Koen Schyvens 