Tags
Acteren, Boechout, Christelijke mutualiteiten, CM, Cuberdon, Familie, Grootouders, IJsje, Kamp, Kampleiding, Lief, Middelkerke, Monitor, Neuzekes, Oma, Onderbroek, Ontvoering, Opa, Vlaanderen, Vroeger
Nieuwe series op mijn weblog beginnen dat gaat deze jongen goed af maar ze ook volhouden, onderhouden of afmaken is een heel ander verhaal. Neem bijvoorbeeld de serie: ‘Mijn Jeugd ABC Tag’. Ik ben in januari 2020 blijven steken bij de letter L van Lief, van Lieveke – mijn zus. Ik probeer de draad weer op te pakken met drie nieuwe letters, drie nieuwe stukjes. Dat worden alweer keuzemomenten.
M. MIDDELKERKE
Waarschijnlijk kent bijna iedereen die hier meeleest de Belgische badplaats Middelkerke. Ik herinner me die plek vooral als kamplocatie van de Christelijke Mutualiteiten. Ik was er tweemaal. Eerst als deelnemende elfjarige en minder dan tien jaar later was ik er opnieuw maar dan als CM-monitor, jeugdbegeleider van een groep elfjarigen. (Zie foto hieronder) Ik wil twee herinneringen ophalen als elfjarige. De andere jongens (er waren geen meisjes, die gingen naar Wodecq) kwamen uit een andere Antwerpse gemeente, niet uit Boechout. Ik kende niemand maar dat vond ik geen enkel probleem. Ik vind gauw mijn plekje. De eerste avond gingen we uiteraard naar bed in een grote slaapzaal. Ik zag alle anderen hun pyjama aantrekken boven hun onderbroek. Raar!?! Dat had ik nog bijna nooit gedaan; het voelde heel vreemd. Ik durfde niet – zichtbaar voor anderen – mijn onderbroek uit te doen om daarna piemeltjenaakt mijn pyjamabroek aan te trekken. Bang om uitgelachen te worden. Ik kroop in bed maar lag lang wakker … te piekeren. Uiteindelijk ging ik naar de wc. Ik trok daar mijn onderbroek uit en propte die onder mijn oksel. Ik liep weer terug naar de slaapzaal. Ik viel gauw in slaap en herhaalde dit ‘trucje’ de volgende ochtend maar dan uiteraard in omgekeerde volgorde. En verder de hele volle tiendaagse dat het kamp – dat ik geweldig vond – duurde.
Een tweede herinnering. Ik werd op een ochtend een beetje onverwacht naar de kampleiding gestuurd. ‘Wat had ik mispeuterd?‘ Ik kon niets bedenken. Het werd me gauw duidelijk gemaakt. De kampleiding had ontdekt dat ik goed kon toneelspelen en nu vroegen ze me om mee te werken aan mijn eigen ‘ontvoering’. ’s Middags stond er een groot duinspel op het programma voor alle 200 kinderen. Ik moest na ongeveer een kwartier onopvallend naar een parkeerplaats lopen (sluipen) waar de kampoverste me kwam oppikken met zijn auto. We gingen ergens een creme glaceke eten en daarna mocht ik eindeloos strips lezen in het lokaal van de monitoren. Alle kinderen werden op de hoogte gesteld van de ontvoering van een van hen. Paniek! Een brief met een groot pakket eisen (opdrachten) van de ontvoerders. Wat ze allemaal moesten doen – behalve mij zoeken – weet ik niet (meer). Ruim twee uur later werd ik door de politie van Middelkerke opgehaald en werd ik een kwartier later terug naar de kampplaats gebracht waar ik ‘grote verhalen’ moest onthullen over de criminele ontvoerders, de bunker waar ze me hadden vastgebonden, mijn poging tot ontsnapping en de overrompeling door de politie. Ik improviseerde er heerlijk op los en mijn rood aangelopen kop paste goed bij die verzonnen gebeurtenis. Ik kreeg veel schouderklopjes van jong en oud.
Laat ik eindigen met een foto waarop ik sta te glimmen als CM-monitor 10 jaar later. Ik denk in 1976 of 1977. Herken je me? Waarschijnlijk wel.
Op de achterste rij zie je uiteraard alle volwassen begeleiders. Uiterst links mijn vriend en collega-monitor Patrick (uit Wommelgem). Ik herken twee sport-monitoren, de aalmoezenier en de hoofdleiding in het midden. Hier en daar herken ik wel een gezicht van een kind maar zonder naam of details.
N. NEUZEKES
Neuzekes – cuberdon is de officiële naam van deze zoete lekkernij
Wie (in Vlaanderen) is er niet groot mee geworden? Wij kochten ze meestal bij Fien Kodak op het Onze Lieve Vrouwe Plein (in Boechout). Na mijn verhuizing naar Friesland eind jaren zeventig dacht ik er nooit meer aan. Zo’n vijfentwintig jaar geleden verraste mijn schoonzus H ons op een kerstdiner waar in elke gang ‘neuzekes’ verwerkt waren. Ja toch? Of was het enkel in het toetje – alweer creme glace.
O. OPA en OMA
Zij verdienen natuurlijk meer dan alleen een vermelding in dit jeugd ABC’tje. Ik schreef in de loop der jaren al veel vaker over hen. Zeker over mijn oma. Laat ik me nu beperken tot de namen: OPA en OMA. Dat waren in mijn jeugd – ik was hun eerste kleinkind geboren in 1956 – geen gebruikelijke aanspreektitels. Mijn ouders wilden onmiddellijk verschil maken met mijn andere grootouders (ouders van mijn vader) die al BOMPA en BOMMA werden genoemd door een neefje en nichtjes aan de Schyvens-kant.
In de serie: JEUGD ABC